تحیز در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[تحیز]]''' است. "'''[[تحیز]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
{{مدخل مرتبط
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[تحیز در قرآن]] - [[تحیز در حدیث]] - [[تحیز در فقه سیاسی]] </div>
| موضوع مرتبط = تحیز
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[تحیز (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| عنوان مدخل = [[تحیز]]
| مداخل مرتبط = [[تحیز در قرآن]] - [[تحیز در حدیث]] - [[تحیز در فقه سیاسی]]  
| پرسش مرتبط  = تحیز (پرسش)
}}


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۳۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۳

مقدمه

  • تَحَیُّز: جمع‌ شدن و تجمّع[۱] از ریشه "حوز" به معنای جمع [۲].
  • در اصطلاح نظامی در معنای الحاق گروهی به گروه دیگر[۳]، پشتیبانی نیرو، تجمع نیرو از مواضع متفرق[۴].
  • ﴿وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَةٍ[۵].
  • از جمله توصیه‌ها و آموزش‌های نظامی قرآن به پیامبر اکرم(ص) و مسلمانان تاکتیک‌های جنگی بوده که در ضمن نهی از عقب نشینی و فرار از مقابل دشمن، در قرآن کریم وارد شده است[۶].

منابع

پانویس

  1. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۱۷.
  2. فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۱۷.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۲۷۵.
  4. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۳۱۰.
  5. «و هر کس در آن روز از آنان واپس گریزد - مگر آنکه برای کارزاری (بهتر) کناره جوید یا جوینده جایی (بهتر) نزد گروهی (خودی) باشد-.».. سوره انفال، آیه ۱۶.
  6. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۶۹.