جمعه در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\[\[(.*)\]\](.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\>\n\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\>\n\n' به '{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = $2 | عنوان مدخل = $4 | مداخل مرتبط = $6 | پرسش مرتبط = }} ') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = جمعه | |||
| عنوان مدخل = [[جمعه]] | |||
| مداخل مرتبط = [[جمعه در معارف مهدویت]] - [[جمعه در معارف دعا و زیارات]] - [[جمعه در معارف و سیره سجادی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث جمعه است. جمعه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: جمعه در معارف مهدویت - جمعه در معارف دعا و زیارات - جمعه در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
"جمعه" از جمع به معنای گرد آمدن و گرد آوردن است. جمعه را به جهت اجتماع مردم در آن روز، جمعه خوانده‌اند. گفته‌اند که نام روز جمعه قبلاً عروبه بوده و در اسلام آن را روز اجتماع برای نماز و عبادت قرار داده‌اند. در قرآن آمده است: ﴿إِذَا نُودِيَ لِلصَّلَاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ فَاسْعَوْا إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ﴾[۱].
امام سجاد(ع) در دعای روز عید قربان و روز جمعه، آن را روز مبارک و خجسته و موعد گردهم‌آیی مسلمانان معرفی فرموده است: «بارخدایا، امروز روزی مبارک و خجسته است و مسلمانان در اقطار زمین تو گرد هم آمده‌اند»[۲]. آن حضرت سپس از خدای متعال می‌خواهد که بر محمد و آل او(ع) درود فرستد و آنگاه به دعای خیر می‌پردازد[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ «چون روز آدینه گلبانگ نماز در دهند به یادکرد خدا بشتابید» سوره جمعه، آیه ۹.
- ↑ نیایش چهل‌و‌هشتم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم؛ قاموس قرآن، سیدعلی‌اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۱، چاپ ششم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «جمعه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۱۷۲.