عبادت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۲: خط ۱۲:
در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] از امام حسین{{ع}} نقل است: گروهی، خدا را به [[طمع]] [[بهشت]] عبادت می‌کنند. این، عبادتِ تاجران است؛ گروهی، خدا را از سرِ [[ترس]]، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ بردگان است و گروهی، خدا را از سرِ [[سپاس]]، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ آزادگان و [[برترین]] عبادت است<ref>{{متن حدیث|إِنَّ‏ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ‏ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ وَ هِيَ أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ}}، تحف العقول، ص۲۴۶.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۴۴.</ref>
در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] از امام حسین{{ع}} نقل است: گروهی، خدا را به [[طمع]] [[بهشت]] عبادت می‌کنند. این، عبادتِ تاجران است؛ گروهی، خدا را از سرِ [[ترس]]، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ بردگان است و گروهی، خدا را از سرِ [[سپاس]]، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ آزادگان و [[برترین]] عبادت است<ref>{{متن حدیث|إِنَّ‏ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ‏ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ وَ هِيَ أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ}}، تحف العقول، ص۲۴۶.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۴۴.</ref>


==[[بندگی]] [[راستین]]==
== [[بندگی]] راستین ==
در کتاب [[الإقبال (کتاب)|الإقبال]] از امام حسین{{ع}}، در [[دعای عرفه]] منسوب به ایشان آمده است: خدای من! این، [[خواری]] من است که بر تو آشکار است و این، حال من است که از تو پنهان نیست. رسیدن به تو را از تو می‌خواهم و با تو به تو ره می‌جویم. پس مرا با [[نور]] خود، ره بنما و به بندگی راستین در پیشگاهت، موفّق بدار<ref>{{متن حدیث|إِلَهِي هَذَا ذُلِّي ظَاهِرٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ هَذَا حَالِي‏ لَا يَخْفَى‏ عَلَيْكَ‏ مِنْكَ أَطْلُبُ الْوُصُولَ إِلَيْكَ وَ بِكَ أَسْتَدِلُّ عَلَيْكَ فَاهْدِنِي بِنُورِكَ إِلَيْكَ وَ أَقِمْنِي بِصِدْقِ الْعُبُودِيَّةِ بَيْنَ يَدَيْكَ}}، الإقبال، ص۳۴۹؛ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۲۶، ح۳.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۴۵.</ref>
در کتاب [[الإقبال (کتاب)|الإقبال]] از امام حسین{{ع}}، در [[دعای عرفه]] منسوب به ایشان آمده است: خدای من! این، [[خواری]] من است که بر تو آشکار است و این، حال من است که از تو پنهان نیست. رسیدن به تو را از تو می‌خواهم و با تو به تو ره می‌جویم. پس مرا با [[نور]] خود، ره بنما و به بندگی راستین در پیشگاهت، موفّق بدار<ref>{{متن حدیث|إِلَهِي هَذَا ذُلِّي ظَاهِرٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ هَذَا حَالِي‏ لَا يَخْفَى‏ عَلَيْكَ‏ مِنْكَ أَطْلُبُ الْوُصُولَ إِلَيْكَ وَ بِكَ أَسْتَدِلُّ عَلَيْكَ فَاهْدِنِي بِنُورِكَ إِلَيْكَ وَ أَقِمْنِي بِصِدْقِ الْعُبُودِيَّةِ بَيْنَ يَدَيْكَ}}، الإقبال، ص۳۴۹؛ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۲۶، ح۳.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۴۵.</ref>



نسخهٔ ‏۱۴ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۴

ثمره عبادت

در کتاب تنبیه الخواطر از امام حسین(ع) نقل شده است: هر کس خدا را آن‌گونه که حقّ اوست، عبادت کند، خداوند، بیش از آرزوها و نیازش به او عطا می‌کند[۱].[۲]

گونه‌های عبادت

در کتاب تحف العقول از امام حسین(ع) نقل است: گروهی، خدا را به طمع بهشت عبادت می‌کنند. این، عبادتِ تاجران است؛ گروهی، خدا را از سرِ ترس، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ بردگان است و گروهی، خدا را از سرِ سپاس، عبادت می‌کنند، این، عبادتِ آزادگان و برترین عبادت است[۳].[۴]

بندگی راستین

در کتاب الإقبال از امام حسین(ع)، در دعای عرفه منسوب به ایشان آمده است: خدای من! این، خواری من است که بر تو آشکار است و این، حال من است که از تو پنهان نیست. رسیدن به تو را از تو می‌خواهم و با تو به تو ره می‌جویم. پس مرا با نور خود، ره بنما و به بندگی راستین در پیشگاهت، موفّق بدار[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. «مَنْ عَبَدَ اللَّهَ حَقَّ عِبَادَتِهِ- آتَاهُ اللَّهُ فَوْقَ‏ أَمَانِيِّهِ‏ وَ كِفَايَتِهِ‏»، تنبیه الخواطر، ج۲، ص۱۰۸.
  2. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۴۴.
  3. «إِنَّ‏ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ‏ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ وَ هِيَ أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ»، تحف العقول، ص۲۴۶.
  4. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۴۴.
  5. «إِلَهِي هَذَا ذُلِّي ظَاهِرٌ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ هَذَا حَالِي‏ لَا يَخْفَى‏ عَلَيْكَ‏ مِنْكَ أَطْلُبُ الْوُصُولَ إِلَيْكَ وَ بِكَ أَسْتَدِلُّ عَلَيْكَ فَاهْدِنِي بِنُورِكَ إِلَيْكَ وَ أَقِمْنِي بِصِدْقِ الْعُبُودِيَّةِ بَيْنَ يَدَيْكَ»، الإقبال، ص۳۴۹؛ بحار الأنوار، ج۹۸، ص۲۲۶، ح۳.
  6. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۴۵.