حارث بن نصر جشمی

مقدمه

حارث بن نصر جُشمی^[۱] از اصحاب امیرمؤمنان(ع) و شاعری توانا بود که در صفین حضور داشت و دلاورانه جنگید.
نصر بن مزاحم از عبدالرحمان بن حاطب نقل می‌کند که: عمرو عاص از دشمنان سرسخت حارث بن نصر بود و در کمتر مجلسی می‌نشست که در آن از حارث بن نصر بدگویی نکند و بر او عیب نگیرد؛ زیرا حارث ابیاتی در صفین در مذمت و هجو عمرو عاص که می‌ترسید با علی(ع) در جنگ رو‌به‌رو شود، سروده بود که دو بیت آن چنین است: گویا عمرو هیچ گاه یاد جنگ را فراموش نمی‌کند، یا آن‌که با علی(ع) روبه‌رو شود. زیرا على(ع) شمشیر بر دوش راست می‌نهاد و سوارکاران را به حساب نمی‌آورد^[۲].
عمرو عاص وقتی شعر حارث را شنید، شرمنده شد و گفت: اگر بدانم که در جنگ با علی(ع) هزار بار می‌میرم باز هم در اولین فرصت به جنگ او می‌روم، لذا به میدان نبرد آمد و با امیرالمؤمنین(ع) رو به رو شد، اما حضرت چنان به او حمله کرد که عمر و عاص مرگ را بالای سر خود دید لذا از ترس جانش، عورت خود را آشکار کرد که از مرگ بگریزد، و حضرت علی(ع) چون نگاه به عورت او را حرام دید ابیاتی سرود و روی خود از وی برگرداند، و عمر و عاص از فرصت استفاده نمود و فرار کرد^[۳].
و چون آشکار شدن عورت عمرو عاص در تاریخ باقی ماند و رسوایی او همه جا را گرفت، لذا از حارث بن نصر به بدی یاد می‌کرد و می‌گفت: اگر او، آن شعر را نمی‌سرود من ناچار به جنگ با علی(ع) نمی‌رفتم و آن رسوایی برایم پیش نمی‌آمد.^[۴]

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی

پانویس

↑ در شرح ابن ابی الحدید «حارث بن نضر خثعمی» ضبط شده است.
↑ لَيْسَ عَمْرٌو بِتَارِكٍ ذِكْرَهُ الْحَرْبَ مَدَى الدَّهْرِ أَوْ يُلَاقِي عَلِيّاً وَاضِعَ السَّيْفِ فَوْقَ مَنْكِبِهِ الْأَيْمَنِ لَا يَحْسَبُ الْفَوَارِسَ شِيَّا؛ وقعة صفین، ص۴۲۳ و شرح ابن ابی الحدید، ج۶ ص۳۱۳-۳۱۶.
↑ در شرح ابن ابی الحدید «حارث بن نضر خثعمی» ضبط شده است.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۳۵-۳۳۶.

[1] در شرح ابن ابی الحدید «حارث بن نضر خثعمی» ضبط شده است.

[2] لَيْسَ عَمْرٌو بِتَارِكٍ ذِكْرَهُ الْحَرْبَ مَدَى الدَّهْرِ أَوْ يُلَاقِي عَلِيّاً وَاضِعَ السَّيْفِ فَوْقَ مَنْكِبِهِ الْأَيْمَنِ لَا يَحْسَبُ الْفَوَارِسَ شِيَّا؛ وقعة صفین، ص۴۲۳ و شرح ابن ابی الحدید، ج۶ ص۳۱۳-۳۱۶.

[3] در شرح ابن ابی الحدید «حارث بن نضر خثعمی» ضبط شده است.

[4] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۱، ص۳۳۵-۳۳۶.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]