بکر بن محمد بن حبیب مازنی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۸ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

ابوعثمان بکر بن محمد بن حبیب بن بقیه مازنی بصری شیبانی منسوب به طایفه مازن بن شیبان و از موالی بنی سدوس و اهل بصره بود.[۱] از محضر درس اساتید بزرگی چون ابوعبیده، اصمعی و ابوزید انصاری علم نحو را فرا گرفت[۲] و از آنان روایت کرده است. به علاوه، از اخفش نیز مسائلی را آموخت.[۳] همچنین در ادب، او را از شاگردان و دست پروردگان اسماعیل بن میثم به شمار آورده‌اند.[۴] اشخاصی همانند مبرّد، فضل بن محمد یزیدی و عبدالله بن سعد وراق از وی روایت کرده و از محضر وی بهره برده‌اند.[۵]

رجال‌نویسان و مورخان ابوعثمان را از پیش کسوتان و اساتید ادبیات عرب، امام در نحو و لغت و از بزرگان اهل قلم در بصره برشمرده[۶] و گفته‌اند که ابوعثمان همیشه در مناظرات علمی پیروز میدان بود و با استاد خود اخفش نیز مناظراتی داشته که بر وی نیز چیره شده است. مازنی در روایت نیز ید طولایی داشته[۷] و فردی مورد اعتماد،[۸] با ورع، زاهد[۹] و از شیعیان امامیه بوده است. کتاب‌های مقدمه‌ای بر علم نحو و لغت[۱۰] التصریف ما یلحن فیه العامه التعلیق تفسیر کتاب سیبویه علل النحو الدیباج علی خلیل من کتاب ابی عبیده کتاب الالف و اللام العروض القوافی[۱۱] الدیباج فی جوامع کتاب سیبویه کتاب فی القرآن[۱۲] التفسیر و غریب القرآن آثار وی می‌‌باشد.[۱۳] وی سرانجام در سال ۲۴۸هـ در بصره درگذشت.[۱۴] سال‌های ۲۴۷،[۱۵] ۲۳۰ و ۲۴۹ﻫ تاریخ‌های دیگری هستند که برای وفات او آورده‌اند[۱۶][۱۷]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. معجم الادباء ۷/۱۰۷.
  2. البدایة و النهایه ۱۰/۳۵۲.
  3. بغیة الوعاة ۱/۴۶۳ و ۴۶۴.
  4. رجال النجاشی ۱/۲۷۲.
  5. تاریخ بغداد ۷/۹۳.
  6. رجال النجاشی ۱/۲۷۲.
  7. بغیة الوعاة ۱/۴۶۳ و ۴۶۴.
  8. خلاصة الاقوال ۲۶.
  9. تاریخ الاسلام۱۸/۱۸۸.
  10. رجال النجاشی ۱/۲۷۲.
  11. هدیة العارفین ۱/۲۳۴.
  12. معجم الادباء ۷/۱۲۲.
  13. الذریعه ۴/۳۱۲ و ۱۶/۴۷.
  14. تاریخ بغداد ۷/۹۴.
  15. الکامل فی التاریخ ۷/۱۱۰.
  16. معجم الادباء ۷/۱۰۹.
  17. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۲۰۷-۲۰۸.