احمد بن عیسی بن عبدالله

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۰۷ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

آشنایی اجمالی

احمد بن عیسی بن عبدالله[۱] تنها در سند یک روایت تفسیر کنز الدقائق، به نقل از کتاب تهذیب الأحکام واقع شده است:

« أَبُو الْحَسَنِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ دَاوُدَ قَالَ أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ[۲] قَالَ حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ عِيسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(ع) فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ ﴿قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ[۳] قَالَ لِصَوْمِهِمْ وَ فِطْرِهِمْ وَ حَجِّهِمْ»[۴].

در کتب رجالی متقدم شیعه، نام راوی ذکر نشده است و در منابع رجالیِ معاصر تنها به یاد کرد نام وی به جهت وقوعش در سند روایت تهذیب الأحکام بسنده شده و هیچ گزارشی درباره‌اش داده نشده است[۵]. آیة الله بروجردی وی را از طبقه ششم راویان می‌داند[۶].

بعضی محققان احتمال دادند که وی با «احمد بن عیسی العلوی» که در سند روایت الکافی[۷] واقع شده است متحد باشد[۸]، ولی ما دلیل و یا قرینه‌ای بر این اتحاد پیدا نکردیم؛ بنابراین از راویان مجهول و یا مُهمل به حساب می‌آید.[۹]

منابع

پانویس

  1. ر.ک: تنقیح المقال، ص۷۱، ش۱۲۷۵؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۹۷، ش۷۴۳؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۳۹۴، ش۱۳۱۸.
  2. مقصود «علی بن ابراهیم بن المعلی أبو الحسن التمیمی البزاز» است.
  3. «از تو درباره ماه‌های نو می‌پرسند، بگو: آنها زمان نمای مردم و حجّ‌اند» سوره بقره، آیه ۱۸۹.
  4. تفسیر کنز الدقائق، ج۲، ص۲۵۹، به نقل از: تهذیب الأحکام، ج۴، ص۱۶۶، ح۴۷۲.
  5. ر.ک: تنقیح المقال، ج۷، ص۷۱، ش۱۲۷۵؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۸۵، ش۷۴۰؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۳۹۴، ش۱۳۱۸.
  6. الموسوعة الرجالیة (طبقات رجال التهذیب)، ص۶۶.
  7. عن أحمد بن عیسی العلوی، عن عبّاد بن صهیب البصری، عن أبی عبدالله(ع)؛ الکافی، ج۱، ص۴۹، ح۵.
  8. ر.ک: تنقیح المقال، ج۷، ص۷۱ - ۷۲، ش۱۲۷۵.
  9. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۴۳۷-۴۳۸.