درآمدی بر تفاوتهای الهام و وحی (مقاله)
درآمدی بر تفاوتهای الهام و وحی | |
---|---|
رتبه علمی | علمی ترویجی |
زبان | فارسی |
نویسنده | حسامالدین خلعتبری |
موضوع | وحی، الهام |
مذهب | شیعه |
منتشر شده در | فصلنامه پژوهشنامه معارف قرآنی |
وابسته به | دانشگاه علامه طباطبایی |
محل نشر | تهران، ایران |
تاریخ نشر | بهار ۱۳۹۱ |
شماره | ۸ |
تعداد صفحات | ۲۲ |
شماره صفحات | از صفحه ۲۹ تا ۵۰ مجله |
ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
درآمدی بر تفاوتهای الهام و وحی عنوان مقالهای است که با زبان فارسی به بررسی تفاوتهای میان وحی و الهام میپردازد. این مقاله ۲۲ صفحهای به قلم حسامالدین خلعتبری نگاشته شده و در فصلنامه پژوهشنامه معارف قرآنی (شماره ۸، بهار ۱۳۹۱) منتشر گشته است[۱]
چکیده مقاله
نویسنده در ابتدای چکیده مقاله خود مینویسد: «الهام، القاء چیزی در قلب، مخصوص است به اینکه از جانب خدا [۲] یا با واسطه ملک مأمور باشد [۳]. منظور از وحی، کاربرد رسالی آن میباشد، یعنی ارتباط ویژه خداوند با پیامبران.
الهام در اصطلاح عرفانی نوعی اخبار و افاضه الهی برای انسان است که او را به انجام عمل فرامی خواند. تفاوت ماهوی الهام و وحی اولیاء مشخص نمیباشد، هر چند به نظر میرسد هر دو در ماورایی بودن مشترک هستند. از این رو الهام خاص که همان علم امام میباشد، از جهت ماهیت با وحی رسالی پیامبر تفاوتی ندارد، ولی با توجه به روایات، سزاوار نیست نام وحی بر آن نهاد. با توجه به برخی ویژگیهای وحی و الهام، تفاوتهایی قابل ذکر است که برخی از این جملهاند: وحی از خواص نبوت، الهام از خواص ولایت، روشن بودن منبع وحی برای پیامبر و... دریافتهای اولیاء الهی غیر معصوم، حتی معصوم فقط به بسط کمی شریعت کمک میکند. از احادیث استفاد میشود که ائمه(ع) از نوعی علم برخوردار بودهاند و این قبیل علوم شبیه وحی بوده است که تحدیث و شاید الهام نام بردار باشد. علوم اولیاء عرفا نیز از منبع علم امامان و پیامبر تغذیه میشود و در رتبه علوم اولیاء معصوم نمیایستد، از این رو هیچ عارف کاملی ادعای تجارب فربهتر از نبی و امام نخواهد داشت»[۱].
فهرست مقاله
- مقدمه؛
- تفاوتهای وحی و الهام؛
- کیفیت الهام (علوم) اولیاء در روایات؛
- نکات؛
- جمعبندی و نتیجهگیری؛
- منابع و مآخذ[۱].
دربارهٔ پدیدآورنده
پانویس
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ پایگاه مجلات تخصصی نور
- ↑ راغب، مفردات الفاظ قرآن کریم، ماده لهم.
- ↑ قریشی، قاموس القرآن، ج۵ - ۷، ماده لهم.
- ↑ پایگاه اندیشوران حوزه