وصایت
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وصایت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
وصایت به معنای جانشینی از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ قدرت و اختیارات او بوده است و معمولا این منصب به پس از فوت موصی مربوط می‌شود[۱].آن کسی که عهده‌دار این مسؤولیت می‌شود، وصی است[۲].
مقدمه
- در بعد اعتقادی، پیامبران الهی اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار تبلیغ دین و بیان شریعت را برعهده داشتند. مثلا شیث، وصیّ آدم، سام وصیّ نوح، یوحنّا وصیّ هود، اسحاق وصیّ ابراهیم، یوشع وصیّ موسی، شمعون وصیّ عیسی و امام علی(ع) وصیّ حضرت محمّد(ص) بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای پیامبران، شأن و منزلتی والا داشته‌اند. در جانشینی پیامبر اسلام و امامت امامان پس از او همین سمت و منصب الهی بوده است و ائمه، اوصیای پیامبر بوده‌اند و حضرت علی(ع) سیّد الأوصیاء و وصیّ محمّد(ص) به‌شمار می‌آمد و این لقب برای او مشهور بوده است. علامه مجلسی بابی مستقل گشوده و احادیث مربوط به وصی بودن و سرور اوصیا بودن امام علی(ع) و کاربرد این لقب در اشعار شعرای صدر اسلام را آورده است[۳] و می‌گوید بیشتر این روایات تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان خلافت عظمی است[۴]. در تاریخ انبیا، برای تداوم این خطّ نورانی، سلسلۀ اوصیا عهده‌دار تداوم راه پیامبران بوده‌اند و انتخاب وصیّ هم به امر الهی بوده است و نام یکایک اوصیا در منابع روایی آمده است[۵][۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.
- ↑ بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱
- ↑ بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰
- ↑ همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۹۲.