ابن عبد ربه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط Msadeq (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۷ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۷ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

آشنایی اجمالی

ابوعمر احمد بن محمد بن عبدربه بن حبیب قرطبی اندلسی، معروف به «ابن عبدربه» در سال ۲۴۶ هجری به دنیا آمد. [۱] از موالی هشام بن عبدالرحمن داخل و اهل قرطبه بود. ابوعمر از بقی بن مخلد، ابن وضاح وخشنی روایت کرد. [۲] سعید بن قزاز و نیز ابوبکر یحیی بن مالک اندلسی اشعاری از او را روایت کرده‌اند. [۳] برخی معتقدند اشعار ابن عبدربه بر تشیع وی دلالت دارد. [۴] ابن عبدربّه اشعار بسیاری سرود که نام مجموعه آنها را ممحّصات نهاد. وی همچنین «امیر محمد»، «امیر منذر» و «عبداللّه ناصر» از امویان اندلس را مدح کرد. [۵] منابع، او را فردی دیندار، راستگو و موثق دانسته‌اند. [۶] وی در آغاز با ابومحمد یحیی قلفاط شاعر، رابطه دوستی داشت؛ ولی به خاطر جریانی که بین آن دو رخ داد، این دوستی به اختلاف انجامید و یکدیگر را هجو گفتند. ابوعمر در سال ۳۲۸ هجری از دنیا رفت. [۷] و در مقبره بنی العباس به خاک سپرده شد. البته برخی درگذشت وی را در سال ۳۸۲ هجری دانسته‌اند. او در پایان عمر به فلج دچار شد. [۸] آثار ابوعمر عبارت‌اند از: العقد الفرید در تاریخ و آداب که در ۵۰ جزء و ۲۵ جلد تدوین شده و بارها چاپ شده است. [۹] قصیده‌هایی در زهد که در سال‌های پایانی عمر خود به نظم کشید؛ [۱۰] اخبار فقهاء قرطبه، اللباب فی معرفة العلم والآداب، دیوان شعر، [۱۱] الارشاد فی اللغه،[۱۲] منتخب اخبار الفقهاء المتأخرین من اهل قرطبه (الاحتفال)[۱۳].[۱۴]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲

پانویس

  1. بغیه الملتمس ۱۴۸.
  2. تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس ۱ / ۴۹.
  3. جذوة المقتبس ۹۴.
  4. البدایة والنهایة ۱۱ / ۱۹۳.
  5. بغیه الملتمس ۱۴۸.
  6. تاریخ الاسلام ۲۴ / ۲۲۱.
  7. تاریخ الاسلام ۲۴ / ۲۲۱.
  8. تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس ۱ / ۴۹.
  9. معجم الادبا ۴ / ۲۱۱.
  10. تاریخ الاسلام ۲۴ / ۲۲۱.
  11. معجم المؤلفین ۲ / ۱۱۵.
  12. هدیه العارفین ۱ / ۶۰.
  13. کشف الظنون ۱ / ۲۸.
  14. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲، ص۷۴-۷۵.