سلام بر حسین
مقدمه
درودی است که هنگام نوشیدن آب خنک بر زبان می‌آید. به عربی گفته می‌شود: سلام الله على الحسين و اصحابه. امام سجاد، امام صادق و ائمه دیگر، هنگام نوشیدن آب، از حسین(ع) یاد می‌کردند. از خود سید الشهدا (یا بعنوان زبان حال) نقل شده که: «شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي»[۱]. شیعیان من! هرگاه آب گوارا نوشیدید، مرا یاد کنید، هرگاه غریب یا شهیدی را شنیدید، بر من گریه کنید. آب و تشنگی، تداعی‌کنندۀ عاشورای حسین است و هر مرثیه‌خوانی نیز از فرات و آب و عطش، گریز به صحرای کربلا می‌زند و از حسین عطشان یاد می‌کند[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ الخصائص الحسینیه، شوشتری، ص۹۹.
- ↑ صلوات خاص امام حسن و امام حسین، بحار الأنوار، ج۹۱، ص۷۴؛ سلام بلندی بر این امام شهید است، مراجعه شود.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۲۴۷.