الگو:صفحهٔ اصلی/پرسش برگزیده

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Ranjbar (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۳ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۲۳:۲۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

عمل برای تحقق وضع مطلوب و یا نیت داشتن برای تغییر وضع مطلوب یکی از ارکان اصلی انتظار است و به عبارتی دیگر آخرین مرحله و تقویت‌کنندۀ عنصر انتظار، عمل کردن برای ایجاد وضع مطلوب است که موجب می‌‌شود انتظار در وجود انسان منتظر تثبیت شود به طوری که شخص منتظر به واسطۀ روحیۀ با ثباتی که در خود احساس می‌کند هرگز خود را تسلیم فضای نامناسب نکرده، بلکه درصدد تغییر وضعیت موجود برمی‌آید. حال می‌‌خواهد این عمل به هر اندازه ای باشد چراکه اعمال منتظر، نشان‌دهندۀ صداقت در انتظار و مایۀ تقویت انتظار است. در مجموع انتظار جنبۀ اثباتی دارد؛ یعنی آمادگی و اقدام، اساساً انتظار خشک و خالی بی آنکه در جامعه تحقق یابد و آثارش آشکار شود، هیچ گاه بهترین عمل نخواهد بود و این معانی، حاکی از حضور در صحنه و فعالیت‌های علمی و کار و کوشش و زمینه‌سازی عینی است، نه نیت بدون عمل و امید ذهنی بدون آثار عملی. پس انتظار به معنای آینده نگری و دگرگونی است.

  • نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که مفهوم محقق شدن وضع مطلوب به این معنا نیست که منتظر با اقدام و عملش می‌‌تواند وضع مطلوب را ایجاد کند، بلکه اقدام و عمل منتظر می‌‌تواند مقدمۀ ایجاد وضع مطلوب شود چراکه مسلّم است وضعِ مطلوب با دستِ قدرتمند ولیّ خدا، تحقق پیدا خواهد کرد.