امامت‌پدیا:شیوه‌نامه/نگارش مقالات

این شیوه‌نامه هدف یکدست‌سازی نگارش مقاله‌ها در امامت پدیا را دنبال میکند. یکدست سازی به نگارش، ویرایش و بازبینی آسان‌تر و بهینه‌تر و همچنین آسان‌خوانی مقاله‌ها کمک خواهد کرد.

ساختار مقاله

بخش آغازین

مقدمه با بخشی شروع میشود که به سرشناسه معروف است. شناسه یا بخش آغازین و یا پیش درآمد بخش ابتدایی مدخل است (همان بخشی که بالای فهرست مطالب می‌آید) که مروری کلی از مقاله ارائه می‌دهد و اهمیت و جایگاه موضوع را روشن و مهم‌ترین نکات را ذکر می‌کند. بسیاری از کاربران فقط شناسه را می‌خوانند؛ بنابراین این بخش باید بی‌نیاز از سایر بخش‌ها باشد و نکات اصلی را پوشش دهد. شناسه نباید مخاطب را به لب چشمه ببرد و تشنه باز گرداند؛ یعنی اینکه بگوید اطلاعات مهمی هست که در بخش‌های آتی مقاله خواهد آمد. سبک نوشتن باید آسان‌فهم و به گونه‌ای باشد که خواننده به خواندن بقیهٔ متن ترغیب شود.

بخش آغازین باید چکیده‌وار نکات مهمی را که در مقاله به آنها اشاره شده‌ است ذکر کند. این باید به گونه‌ای باشد که در پایان، بخش آغازین به صورت چکیده‌ای از مقاله روی پای خویش بایستد. اهمیت آسان‌فهمی متن در اینجا بیش از بخش‌های دیگر مقاله‌است. باید توجه داشت که اشتیاق کاربر به خواندن تمام مقاله انگیخته شود. قابل توجه است که مطلبی که در مقاله نیامده است، به هیچ وجه نباید در سرشناسه بیاید. از نوشتن بندهای طولانی مملو از جزئیات نیز بپرهیزید.

درازای مناسب بخش آغازین بستگی به درازای کل مقاله دارد. به عنوان یک توصیهٔ کلی بخش آغازین نباید طولانی‌تر از سه تا چهار بند باشد. مسلماً مقاله‌های خیلی دراز پیرامون موضوعات مهم می‌توانند که پیش‌درآمدهای طولانی‌تری هم داشته باشند.

هنگام سرشناسه نویسی برای معرفی مبحث چنین لیستی میتواند به شما کمک کند (در مواردی فقط بعضی از این کارها در سرشناسه انجام میشود):

• زمینه - توضیح مقوله یا رشته‌ای که مفهوم متعلق به آن است.
• صورت‌بندی - اصطلاح در این زمینهٔ خاص اشاره به چه دارد.
• توضیح - معنای ژرف‌تر و پیش‌زمینه
• مقایسه - رابطه‌اش با موضوعاتی دیگر چیست (اگر نیاز است)
• انتقاد - اگر انتقاد برجسته و قابلی از آن شده‌است ذکر کنید.

روش های قبلی

اولین روش

*نحوه نوشتن پاسخ اجمالی

1. مطالعه و نگاه دقیق به تمام منابع مبنی بر پیدا کردن متن محوری برای شروع پاسخ.
2. اضافه کردن متن های دیگر به مناسبت در داخل متن اولیه و یا به صورت پاراگراف های بعدی.
3. آدرس تمام مطالب باید وجود داشته باشد و لو به اندازه یک کلمه (آدرس منابع اصلی و جدید)
4. متن پاسخ متشکل از مقدمه، مدعا، ادلۀ عقلی و نقلی (در صورت نیاز)، نقد آنها(در صورت لزوم)، جواب آن و نتیجه گیری و ...
5. اگر در موضوعینظرات مختلف بود و در میان دو طرف، نظر مشهور بیان می شود و از پرداختن به نظر شاذ پرهیز می شود.
6. نحوه نوشتن پاورقی: ر.ک: طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج2، ص50.
7. تمام نکات خاص و آیات و وروایات به نحوی باید در پاسخ نمایش داده شود و لو به دادن آدرس.
8. پرهیز از طولانی شدن متن در پاسخ اجمالی.
9. مشخص کردم پاسخ هایی که کپی از سایر متن ها هستند و لو در حد یک پاراگراف و نیز منابع ضعیف و نامربوط.
10. استفاده از تمام منابع مگر در سه صورتی که ذکر شد.
11. مطالب بدون آدرس مانند آیه و روایت و... مشخص شود یا مقالات بدون آدرس.

*نحوه نوشتن پاسخ تفصیلی

1. براساس پاسخ اجمالی و آدرس هایی که وجود دارد تمام متن ها در پاسخ تفصیلی استفاده می شود، مشترکات حذف و مابقی باید به گونه ای زیبا به هم ربط داده می شود.
2. هر پاراگرافی باید عنوان داشته باشد.

روش بعدی

• نکاتی نسبت به نوشتن یک صفحه (مدخل یا سؤال):

1. اسکلت بندی: قبل از نوشتن، بدانیم چه می خواهیم بنویسیم: برای اینکار اسکلت بندی بحث را انجام دهیم یعنی بدانیم چه چیزهایی را باید داشته باشیم و یک بخش را به خود اختصاص می دهد و چه چیزهایی نیازمند بخش مستقل نیست و می توان درون یکی از بخش ها به آن اشاره کرد. مثال: من می خواهم صفحه معاد را بنویسم، به چه چیزهایی نیاز دارم (بدون چینش ترتیبی)؟ 1. چیستی معاد؟ ۲. اثبات معاد ۳. نظرات علما نسبت به معاد ۴. معاد در قرآن ۵. اهمیت معاد. حالا به ترتیب:
   1. مفهوم شناسی معاد (عنوان صحیح تر برای چیستی معاد)
   2. اثبات معاد
   3. معاد در قرآن
   4. اهمیت معاد
   5. نظرات نسبت به معاد
2. تقسیم متن ها: خب الان می دونم باید در منابعی که در اختیار من گذاشته اند، دنبال این موارد بگردم، منابع رو سریع یک دور می خونم و هر مطلبی که به این عناوین مربوط میشه رو در جایی مثلا یک فایل ورد جایگزین می کنم. در این مرحله اگر برای بخشی منبع کم داشتم به آقای بهمنی اطلاع میدم تا به دوستان اطلاع بدهند تا منبع اضافه شود.
3. بازنویسی متون: حالا نوبت می رسه به اصل کار یعنی نوشتن پاسخ. کپی پیست کردن اون منابع در صفحه کاری به غایت اشتباه است مگر در بعضی موارد. پس اصل بر این است که کپی پیست ممنوع! حالا باید منابعی رو که در اختیار من گذاشته اند را بخوانم و بازنویسی کنم. به عبارتی خلاصه کرده و با زبان خودم بنویسم، به این کار میگن پارافرایز کردن. از باب تأکید عرض می‌شود بازنویسی متن یعنی حفظ محتوای اصلی و کلید واژه بحث، با تغییر در عبارات موجود؛ محتوا را حفظ، کلید واژه‌های اصلی و محوری را حفظ، اما عبارت را با توجه به سوال یا مدخل تغییر می‌دهیم.
4. نوشتن سرشناسه در مدخل ها: تمام صفحات ما، چه مدخل و چه پرسش، بخشی رو دارند که بهش می گیم سرشناسه. این بخش از مهم ترین بخش های هر صفحه است، اگر نگیم مهم ترین بخش! سرشناسه آیینه و چکیده ای (شاید بهتر است بگوییم چکیدۀ چکیده) از مطالب آن صفحه است. نباید هیچ مطلبی که در متن اصلی صفحه نیومده در سرشناسه بیاد. نباید هیچ پانویسی بخوره. عنوان اصلی صفحه در خط اول باید برجسته (bold) بشه.
5. مطالعۀ نهایی صفحه نوشته شده برای رفع ایرادات محتوایی و ویرایشی: حتما بعد از نهایی شدن صفحه ای که نوشته اید، اون رو یکی دو بار بخونید، خصوصا اینکه بذارید مدتی بگذره و بعد مرور کنید (این کار کمک می کنه راحت‌تر متن رو تحلیل و نقد کنید). به هنگام مرور هم نگاهتون به ایرادات محتوایی باشه و هم نکات ویرایشی رو مد نظر داشته باشید.
6. هر سوال یا مدخل درباره یک محور اصلی هست: در پاسخ و توضیح ما باید به اندازه‌ای پاسخ بدهیم که مخاطب را قانع کند و از طرفی خسته هم نکند؛ یعنی مطلب مفید و مختصر باشه.
7. برای عنوان‌بندی های هر پاراگراف به این نکات توجه کنید:
   1. عنوان باید کوتاه و قابل فهم باشد، به‌طوری که تا مخاطب آنرا خواند بداند این پارگراف درباره چه چیز می‌خواهد توضیح دهد. عنوان پنجره‌ای است که ما را با متن زیر خودش آشنا می‌کند، لذا باید واضح، کوتاه و سریعا قابل فهم باشد.
   2. عنوان‌ها به‌صورت جمله نباشد؛ برای مثال: «انتظار شرط قبولی اعمالی است» بشود «انتظار، شرط قبولی اعمال»
   3. پاراگراف زیر هر عنوان باید نزدیک‌ترین ارتباط با عنوان داشته باشد.

نکاتی درباره سرشناسه

1. شناسه یا سرشناسه یا بقولی پیش درآمد بخش ابتدایی صفحه است (اون قسمتی که بالای فهرست مطالب میاد) که مروری کلی از مقاله ارائه می‌دهد و اهمیت و جایگاه موضوع را روشن و مهم‌ترین نکات و جدل‌های موجود (در صورت وجود) را ذکر می‌کند. بسیاری از کاربران فقط شناسه را می‌خوانند؛ بنابراین این بخش باید بی‌نیاز از سایر بخش‌ها باشد و نکات اصلی را پوشش دهد. شناسه نباید مخاطب را به لب چشمه ببرد و تشنه باز گرداند؛ یعنی اینکه بگوید اطلاعات مهمی هست که در بخش‌های آتی مقاله خواهد آمد. سبک نوشتن باید آسان‌فهم و به گونه‌ای باشد که خواننده به خواندن بقیهٔ متن ترغیب شود.
2. بخش آغازین باید چکیده‌وار نکات مهمی را که در مقاله به آنها اشاره شده‌ است ذکر کند. این باید به گونه‌ای باشد که در پایان، بخش آغازین به صورت چکیده‌ای از مقاله روی پای خویش بایستد. اهمیت آسان‌فهمی متن در اینجا بیش از بخش‌های دیگر مقاله‌است. باید توجه داشت که اشتیاق کاربر به خواندن تمام مقاله انگیخته شود.
3. به هنگام سرشناسه نویسی برای معرفی مبحث چنین لیستی میتواند به شما کمک کند (در مواردی فقط بعضی از این کارها در سرشناسه انجام میشود):
   1. زمینه - توضیح مقوله یا رشته‌ای که مفهوم متعلق به آن است.
   2. صورت‌بندی - اصطلاح در این زمینهٔ خاص اشاره به چه دارد.
   3. توضیح - معنای ژرف‌تر و پیش‌زمینه
   4. مقایسه - رابطه‌اش با موضوعاتی دیگر چیست (اگر نیاز است)
   5. انتقاد - اگر انتقاد برجسته و قابلی از آن شده‌است ذکر کنید
4. مطلبی که در مقاله نیامده است به هیچ وجه نباید در سرشناسه بیاید.
5. از نوشتن بندهای طولانی مملو از جزئیات بپرهیزید.
6. درازای مناسب بخش آغازین بستگی به درازای کل مقاله دارد. به عنوان یک توصیهٔ کلی بخش آغازین نباید طولانی‌تر از سه تا چهار بند باشد. مسلماً مقاله‌های خیلی دراز پیرامون موضوعات مهم می‌توانند که پیش‌درآمدهای طولانی‌تری هم داشته باشند.

نکات نگارشی و ویرایشی آقای ساقی در کلاس

• نگارش یعنی درست نویسی؛ ساده نویسی و زیبانویسی
• ویرایش یعنی دستورخط؛ فصل و وصل و نشانه گذاری
• چند توصیه:

1. اول فهم مطلب بعد نگارش
2. نوشتن به ساده ترین شکل ممکن
3. یکنواخت نویسی
4. مرور نوشته
5. مطالعه بسیار
6. نهراسیدن از نفهمیدن معنای نظم و نثر
7. دیدن ویرایش های انجام شده
8. به دست آوردن بهترین زمان برای نگارش و ویرایش

• پایه های نویسندگی:

1. ذوق
2. تجربه (مطالعه و نوشتن زیاد)
3. مطالعات علمی و فراگیر
4. تخصص
5. مخاطب شناسی. برای مخاطب داری: پرهیز از تکرار؛ تفکیک خواننده از شنونده و روزآمدی در زبان.

• قواعد نوشتن:

1. پرهیز از غلط املایی
2. پرهیز از غلط های املایی معنوی
3. پرهیز از جملۀ طولانی
4. کلمه پس و بنابراین در کنار هم نمی آید
5. بنابراین بر روی هم است و بعدش علامت ویرگول می آید
6. بین مرحوم و دعای بعد از اسم (رحمة الله علیه) جمع نمی شود
7. اگر در ویرایش غلط محتوایی بود به نویسنده تذکر داده می شود.
8. برای بزرگان از لفظ فرموده استفاده می شود
9. نقل قول مستقیم داخل گیومه
10. جمله را روشن و گویا بنویسیم
11. در نوشته ها اسم کتاب به صورت ایتالیک (کج) می آید.
12. قواعد زبان عربی را بر فارسی تحمیل نکنیم(برای نوشتن)
13. جمع بستن با "ات"؛ "وی"؛ "ون" مانند: گزارشات؛ بازرسین و انقلابیون و ... از "ی ت" استفاده نشود: انسانیت؛ خودیت
14. جمع مکسر در فارسی نداریم: دفاتر؛ اتراک؛ الوار؛ اساتید و ...
15. کلمات فارسی تشدید و تنوین نمی گیرند: اوّل؛ دوّم؛ گاهاً؛ خواهشاً
16. در فارسی جمع الجمع نداریم: وجوهات؛ نذورات و ...
17. جمع بستن صفت نداریم: ائمه معصومین

و ...