محمد بن ابی‌عمیر ازدی
مقدمه
محمد بن ابی عمیر زیاد بن عیسی، مکنی به ابو احمد، یکی از غلامان مهلب بن ابی صفره بود. اصلیتش از بغداد بود و در آنجا زندگی می‌کرد. وی از راویان حدیث از امام موسی کاظم(ع) و امام رضا(ع) می‌باشد. او نزد شیعه و سنی جلیل القدر و عظیم المنزلت بود. در زمان امامت امام موسی کاظم(ع) به جرم این که شیعه بود، توسط سندی بن شاهک ۱۲۰ ضربه شلاق خورد و به دستور هارون الرشید، به مدت ۴ سال به زندان افتاد که با پرداخت ۵ هزار درهم آزاد گردید.
فضل بن شاذان روایت کرده است که: «روزی پدرم دست مرا گرفت و به نزد ابن ابی عمیر برد. از حجره‌ای بالا رفتیم که وی در آنجا بود و اطرافش عده‌ای از بزرگان بودند که او را احترام می‌کردند و بزرگ می‌داشتند. گفتم: این کیست؟ پدرم گفت: ابن ابی عمیر است».
محمد بن ابی عمیر، دارای تألیفاتی چون: کتاب النوادر، کبیر حسن، کتاب الاستطاعة و الافعال، کتاب الرد علی اهل القدر و الجبر، کتاب الامامة، کتاب البداء کتاب المتعه مسائله الامام الرضا(ع) و... می‌باشد. وی به سال ۲۱۷ هجری قمری وفات کرد[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۴، ص۲۷۹-۲۸۳.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص۶۳۴.