حارث بن حارث اشعری

مقدمه

نامش حارث بن حارث از اشعریان یمن است که به نام و کنیه شهرت دارد^[۱]. کنیه وی ابومالک است^[۲]؛ هر چند برخی کنیه‌ای برای وی ننوشته‌اند. در اینکه وی صحابی است، تردید نیست^[۳]. ابن سعد^[۴] او را از جمله صحابه‌ای یاد کرده است که پیش از فتح مکه اسلام آوردند؛ چنانکه وی از جمله صحابیان شام دانسته و با نسبت "شامی" وصف شده است^[۵]. نسبت شامی، به اعتبار سکونت وی در آن منطقه است ^[۶] اشتراک در کنیه، نسبت قبیله‌ای و محل سکونت وی با "کعب بن عاصم"، سبب شده که برخی مانند طبرانی^[۷] و ابن عساکر^[۸]، این دو را یک نفر بدانند و اطلاعات مربوط به آن دو را به هم بیامیزند و در یک عنوان به شرح حال آنان بپردازند. اما شرح حال نگاران دیگر^[۹] تأکید کرده‌اند که اینها دو نفرند. از جمله یادآور شده‌اند که کنیه ابو مالک اشعری به صورت مطلق، به "کعب بن عاصم" انصراف دارد و ابومالک اشعری دیگر به همین مدخل - بیشتر با نامش "الحارث الاشعری" یاد می‌شود^[۱۰]. تفاوت میان این دو نفر، در کتاب‌های قدیم‌تر مانند طبقات ابن سعد^[۱۱] و طبقات خلیفة بن خیاط^[۱۲] نیز پذیرفته شده است.

ابو مالک از رسول خدا(ص) روایت بلندی نقل می‌کند که بر اساس آن، حضرت یحیی(ع) به پیروان خود پنج سفارش اخلاقی کرد. در ادامه روایت، پیامبر خود نیز پنج سفارش بدان افزود که عبارت‌اند از: لزوم جماعت، سمع، طاعت، هجرت و جهاد در راه خدا^[۱۳]حدیث دیگر وی، درباره دعا به آستانه پروردگار است^[۱۴]. ابوسلام اسود که نامش ممطور است، راوی روایت اوست^[۱۵].^[۱۶]

منابع

داداش‌نژاد، منصور، مقاله «حارث بن حارث اشعری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱

پانویس

↑ ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۹۵.
↑ ابونعیم، ج۲، ص۸۰۰؛ ابن حجر، تهذیب، ج۲، ص۱۱۹.
↑ ابوداود، ج۱، ص۲۸۴؛ ابن معین، ج۱، ص۴۱؛ ابن حبان، صحیح، ج۱۴، ص۱۲۷؛ ر.ک: بخاری، ج۲، ص۲۶۰.
↑ ابن سعد، ج۴، ص۲۶۵.
↑ ابن ابی حاتم، ج۳، ص۹۴؛ مزی، ج۵، ص۲۱۷؛ ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۴.
↑ ابن حبان، الثقات، ج۳، ص۷۶.
↑ طبرانی، ج۳، ص۲۸۴.
↑ ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۹۸.
↑ ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۵؛ ابن حجر، تهذیب، ج۲، ص۱۱۹.
↑ ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۵.
↑ ابن سعد، ج۴، ص۲۶۵.
↑ خلیفه بن خیاط، ص۱۲۷ و ۵۵۶.
↑ ترمذی، ج۴، ص۲۲۵؛ عبدالرزاقی مشعانی، ج۱۱، ص۳۴۰؛ ابو یعلی، ج۳، ص۱۴۲؛ ابن خزیمه، ج۲، ص۶۴؛ ابونعیم، ج۲، ص۸۰۱.
↑ بخاری، ج۲، ص۲۶۰.
↑ مزی، ج۵، ص۲۱۷.
↑ داداش‌نژاد، منصور، مقاله «حارث بن حارث اشعری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۹۳.

[1] ابن حجر، الاصابه، ج۷، ص۲۹۵.

[2] ابونعیم، ج۲، ص۸۰۰؛ ابن حجر، تهذیب، ج۲، ص۱۱۹.

[3] ابوداود، ج۱، ص۲۸۴؛ ابن معین، ج۱، ص۴۱؛ ابن حبان، صحیح، ج۱۴، ص۱۲۷؛ ر.ک: بخاری، ج۲، ص۲۶۰.

[4] ابن سعد، ج۴، ص۲۶۵.

[5] ابن ابی حاتم، ج۳، ص۹۴؛ مزی، ج۵، ص۲۱۷؛ ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۴.

[6] ابن حبان، الثقات، ج۳، ص۷۶.

[7] طبرانی، ج۳، ص۲۸۴.

[8] ابن عساکر، ج۶۷، ص۱۹۸.

[9] ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۵؛ ابن حجر، تهذیب، ج۲، ص۱۱۹.

[10] ابن اثیر، ج۱، ص۵۹۵.

[11] ابن سعد، ج۴، ص۲۶۵.

[12] خلیفه بن خیاط، ص۱۲۷ و ۵۵۶.

[13] ترمذی، ج۴، ص۲۲۵؛ عبدالرزاقی مشعانی، ج۱۱، ص۳۴۰؛ ابو یعلی، ج۳، ص۱۴۲؛ ابن خزیمه، ج۲، ص۶۴؛ ابونعیم، ج۲، ص۸۰۱.

[14] بخاری، ج۲، ص۲۶۰.

[15] مزی، ج۵، ص۲۱۷.

[16] داداش‌نژاد، منصور، مقاله «حارث بن حارث اشعری»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۹۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]