نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Hosein(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۴۵ توسط Hosein(بحث | مشارکتها)
گرچه امام (ع) هرگز در پی جنگ و خونریزی نبود، اما آنگاه که دشمن را خیرهسر و نابکار و در پی بهدست آوردن موقعیت برای سلطه میدید، باکی از میدان جنگ نداشت. از اینرو زمانی که معاویه با آن حضرت در صفین روبهرو شد و امام به این نتیجه رسید که آنها گوش شنوایی برای پذیرش سخن حق ندارند، آماده نبرد با آنها شد. لشکر خود را آراست و شیوه نظامی برای آن برگزید و خود را آماده نبردی سهمگین ساخت. در این حال یاران خود را فرمان میدهد و راه نبرد را به آنان یادآوری و دشمن نابکار را به آنان معرفی میکند تا خللی در مبارزه و نبردشان ایجاد نشود[۱].
فراری که مقدمه حمله باشد و مانوری که زمینه عملیات شود، بر شما گران و ناگوار نیاید. شمشیرها را از خوندشمنان سیراب کنید که به حقشان رساندهاید و تهیگاهشان بردرید و بر خاکشان افکنید. خود را به نهایت آماده سازید تا نیزه کاری و ضربه سخت را فرود آرید و صدای تبلیغات دشمن را خفه کنید تا ترس و ضعف در نیروهای خودی ریشهکن شود. سوگند به او که دانه را شکافت و انسان را آفرید، معاویه و یارانش هرگز اسلام نیاوردند، بلکه اظهار اسلام کردند و کفر در دلنهان داشتند، پس چون یاورانی یافتند کفرباطن ظاهر ساختند[۲].