از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
مقدمه تَحَیُّز: جمع شدن و تجمّع[۱] [۲]
در اصطلاح نظامی در معنای الحاق گروهی به گروه دیگر[۳] پشتیبانی نیرو، تجمع نیرو از مواضع متفرق[۴]
﴿ وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَةٍ ﴾ [۵] از جمله توصیه‌ها و آموزش‌های نظامی قرآن به پیامبر اکرم (ص) و مسلمانان تاکتیک‌های جنگی بوده که در ضمن نهی از عقب نشینی و فرار از مقابل دشمن ، در قرآن کریم وارد شده است[۶] منابع پانویس
↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۱۱۷.
↑ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۴، ص۱۷.
↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۳، ص۲۷۵.
↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۳۱۰.
↑ «و هر کس در آن روز از آنان واپس گریزد - مگر آنکه برای کارزاری (بهتر) کناره جوید یا جوینده جایی (بهتر) نزد گروهی (خودی) باشد-.».. سوره انفال، آیه ۱۶.
↑ نظرزاده، عبدالله ، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم ، ص:۱۶۹.
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تحیز است. تحیز از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تحیز در قرآن - تحیز در حدیث - تحیز در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبط