مسجد در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

این لغت اسم مکان از ریشه «س ج د» و به معنای محلی است که در آن عبادت و ذکر الهی واقع می‌شود. از همین‌رو، به مکان عبادت و اقامه نماز جماعت، محل سجده و مواضعی که هنگام سجده بر زمین قرار می‌گیرد، اصطلاحاً مسجد می‌گویند[۱].

اما معنای جامع مسجد، با توجه به معانی سجده متفاوت است. اگر سجده را به معنای کمال خضوع و انقیاد در برابر پروردگار بگیریم، مسجد به معنای محلی است که در آن کمال خضوع و اظهار اطاعت و انقیاد در درگاه الهی واقع می‌گردد[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. مجمع البیان (ط. ناصر خسرو، ۱۳۷۲ ه.ش.)، ج۵، ص۲۵؛ المیزان فی تفسیر القرآن (ط. جامعه مدرسین، ۱۴۱۷ ه.ق)، ج۹، ص۲۰۰.
  2. تاج العروس من جواهرالقاموس (ط. دارالفکر، ۱۴۱۴ ه.ق.)، ج۵، ص۷.
  3. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۶ ص ۴۱۹.