خناس در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۵۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

مقدمه

  • پنهان‌کار[۱] و آب زیر کاه. اصل آن "خنس" به معنای مخفی و پوشیده[۲].
  • مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ[۳]‌.
  • "خنّاس" به کسی گفته می‌شود که عمل شرّ خود را پنهانی انجام می‌دهد؛ یعنی کسی که در ظاهر خود را صالح، خوشخوی و نیکوکار جلوه دهد و در باطن، فاسد و بدخوی و فتنه‌انگیز باشد[۴]؛ ازاین‌رو این وصف ناپسند و مذمُوم به شیطان نسبت داده شده است.[۵].

منابع

پانویس

  1. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۵۱.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۲۲۳.
  3. «از شرّ آن وسوسه‌گر واپسگریز» سوره ناس، آیه ۴.
  4. علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۹۲.
  5. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۳-۲۶۴.