تعویذ
تعویذ از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تعویذ در فقه اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
تعویذ عبارت است از اذکاری خاص برای دفع چشم زخم، سحر، افات و بلایا و برطرف کردن دردها و بیماری‌ها. تعویذ ـ که به آن "عوذه" یا "تعویذه" نیز گفته می‌شود ـ برای خود یا دیگری خوانده و یا نوشته شده و همراه میگردد.
حکم تکلیفی
تعویذ با قرآن، اسامی خداوند، اذکار و ادعیه وارد شده از معصومان(ع) و مضامین صحیح، جایز و با اذکار مجهول و مضامین نادرست حرام است[۱]. از پیامبر اکرم(ص) و دیگر معصومان(ع) تعویذهای بسیاری در موضوعات مختلف نقل شده که در کتب روایی به تفصیل آمده است[۲].
احکام
همراه داشتن تعویذ حتّی برای زن حائض[۳]، ساختن محفظه طلا یا نقرهای برای آن[۴] و گرفتن اجرت بر تعویذِ مشروع، مباح[۵] و دمیدن در آن مکروه است[۶].[۷]
منابع
پانویس
- ↑ کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰؛ وسائل الشیعة، ج۶، ص۲۳۶
- ↑ بحار الانوار، ج۷۳، ص۲۵۱، ج۸۷، ص۱۲۷ ـ ۳۴۱ و ج۹۱، ص۱۹۳ ـ ۴۰۶
- ↑ وسائل الشیعة، ج۲، ص۳۴۲؛ کشف الغطاء، ج۳، ص۴۶۰
- ↑ العروة الوثقی، ج۱، ص۱۵۸؛ منهاج الصالحین (خوئی)، ج۱، ص۱۲۸
- ↑ استفتاآت (امام خمینی)، ج۲، ص۲۹
- ↑ وسائل الشیعة، ج۶، ص۳۵۰.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲، ص۵۴۴-۵۴۵.