نعمت

مقدمه

• نِعمت: آنچه سبب آسایش، خوشی، بهره‌مندی انسان و زندگی بهتر او می‌‌شود. هر خیر و لذت حلال و منفعتی نعمت محسوب می‌‌شود. ریشه نعمت‌ها به خدا برمی‌‌گردد و ما هر چه داریم، از مال و جوانی و سلامتی و امنیت و میوه‌ها و خوردنی‌ها و نور خورشید و ابر و باد و باران، از سوی خداست و او صاحب نعمت و ولی نعمت ماست.
• نعمت‌های الهی یا مادی است یا معنوی، یا محسوس است یا نامحسوس، یا کوچک است یا بزرگ، یا اخروی، ولی هر چه هست، بی‌شمار است و قرآن می‌‌گوید اگر بخواهید نعمت‌های خدا را بشمارید، نمی‌توانید. نمونه‌های فراوانی از نعمت‌های خدا در قرآن بیان شده است. سوره الرحمن، یکی از موارد ذکر نعمت‌هاست.
• خداوند از بندگان خواسته هم نعمت‌ها را یاد کنند، هم شکر و سپاس آنها را انجام دهند و وعده فرموده که هر که سپاسگزاری کند نعمتش را بیفزاید و هر که ناسپاسی کند، نعمت از او گرفته شود. نعمت‌های اخروی در بهشت و آخرت، پاداش کسانی است که در دنیا اهل ایمان و عمل صالح و ترک گناه بوده‌اند و آن نعمت‌ها به مراتب بهتر و بیشتر از نعمت‌های دنیا و همیشگی است. به نعمت‌ها "آلاء" هم گفته می‌شود که در سوره الرحمان تکرار شده است: ﴿فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ﴾.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: