سمعه
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سمعه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
سُمعه، عبارت از آن است که شخص عمل نیکی را دور از چشم مردم انجام دهد به این هدف که بعداً به گوش مردم برسد و موقعیتی در جامعه برای او فراهم شود. از آنجا که در اعمال عبادی قصد قربت الهی شرط است سمعه نیز مانند ریا موجب فساد و بطلان عمل می‌شود. البته اگر فاعل در حین انجام عمل قصد قربت داشته و بعداً که مردم از آن عمل آگاه می‌شوند و او را می‌ستایند، باعث شادمانی او شود؛ این حالت موجب باطل شدن عمل نمی‌گردد. امام سجاد(ع) از سمعه و ریا به خدا پناه می‌برد: «ثُمَّ خَلِّصْ ذَلِكَ كُلَّهُ مِنْ رِئَاءِ الْمُرَاءِينَ، وَ سُمْعَةِ الْمُسْمِعِينَ»[۱]؛ «(بار خدایا)...، از تو می‌خواهیم که این همه اعمال را از ریای ریاکاران و آوازه درافکندن آوازه‌افکنان دور نگه داری». و همچنین در مورد مرزداران می‌فرماید: «خداوندا! به حسن نیّتش راه نمای... و از ریاکاری بر کنار دار و از دل‌بستگی به نام و آوازه برهان»[۲].[۳].[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ دعای ۴۴.
- ↑ نیایش بیست‌وهفتم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ پایگاه اطلاع رسانی حوزه www.hawzah.net
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «سمعه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۷۱.