سرزنش دیگران
- مدخلهای وابسته به این بحث:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل سرزنش دیگران (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- از زشتترین اوصاف و حالاتی که ممکن است نفس آدمی بدان مبتلا شود، خصلت زشت سرزنش دیگران به سبب گرفتاری و مصیبت وارد شده به آنان است. در سیره رسول خدا(ص) سررزنش مذمومی گزارش نشده است. نقل شده است، ایشان از سه چیز به شدت پرهیز داشت: "سرزنش دیگران، جستجوی لغزشهای دیگران و پیگیری عیب کسی"[۱] هیچ گاه کسی را در حضور آن حضرت سرزنش نکردند، جز آنکه میفرمود: "رهایش کنید و به او کاری نداشته باشید"[۲][۳].
- انس بن مالک نقل کرده است: "ده سال خدمتگزار رسول خدا(ص) بودم؛ در این مدت هرگز به من دشنام نداد، مرا تنبیه نکرد، مرا سرزنش نکرد و برایم چهره درهم نکشید و درباره کاری که به من فرمان داده بود و من کوتاهی کرده بودم، مؤاخذهام نکرد. زمانی که یکی از اهل خانه وی مرا به سبب کاری سرزنش میکرد، آن حضرت میفرمود: "رهایش کن که اگر شدنی بود انجام گرفته بود"[۴]. ایشان مسلمانان را نیز از سرزنش دیگران برحذر میداشت و میفرمود: "هرکس مؤمنی را به چیزی (به سبب گناهی) ملامت کند، نمیرد تا آنکه خودش آن را انجام دهد"[۵][۶].
منابع
پانویس
- ↑ سنن النبی، ص۱۷.
- ↑ سنن النبی، ص۷۵.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۳۷۹.
- ↑ منتهی السؤل، ج ۲، ص ۴۴۹؛ تقی الدین احمد بن علی مقریزی، إمتاع الأسماع، ج ۲، ص ۲۳۵ - ۲۳۶ و اسدالغابه، ج ۱، ص ۳۶ و با اندکی اختلاف در: الطبقات الکبری، ج ۷، ص ۱۲.
- ↑ الطبرانی، المعجم الاوسط، ج ۷، ص ۱۹۱؛ الترمذی، سنن، ج ۴، ص ۷۱ و مجموعه ورام، ج ۱، ص ۱۱۳.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۳۷۹.