افراط

این مدخل زیرشاخهٔ بحث فضایل اخلاقی است. افراط از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: افراط در فقه اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

افراط به معنای تجاوز بیشتر و تفریط کوتاهی و تقصیر بیشتر است. از این ریشه لغوی آیاتی در قرآن کریم آمده است؛ از جمله:

﴿يَا حَسْرَتَا عَلَى مَا فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ﴾ ﴿لَا جَرَمَ أَنَّ لَهُمُ النَّارَ وَأَنَّهُمْ مُفْرَطُونَ﴾ . ﴿مُفْرَطُونَ﴾ در قرآن‌ها بصیغه مفعول است و بصیغه فاعل و ایضاً "مُفَرِّطُونَ‌" بکسر راء از باب تفعیل نیز خوانده‌اند.

از آیه فهمید که آنانکه بخدا نسبت زائیدن و فرزند می‌دهند پیش از دیگران بآتش وارد خواهند شد.

﴿وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا﴾ . فرط (بر وزن عنق) بمعنی افراط و تجاوز است یعنی از هوای نفس پیروی کرده و کارش تجاوز و تعدّی بود "الْفُرُطُ: الامر المجاوز فيه عن الحدّ".

جستارهای وابسته

• اعتدال
• تفریط

منابع

1. قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن