محمد بن سلام جمحی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ابوعبدالله محمد بن سلام بن عبیدالله جمحی بصری اهل بصره[۱] و از موالیان قدامة بن مظعون جمحی بود[۲] و در سال ۱۵۰هـ چشم به جهان گشود.[۳] او بعدها به بغداد کوچید و تا آخر عمر در آنجا زیست.[۴]
جمحی از دانشمندان و عالمان به تاریخ گذشتگان، روایتگر،[۵] ادیب، شعرشناس[۶] و لغت دان بود[۷] و نزد حماد بن سلمه و مبارک بن فضاله دانش آموخت.[۸] از کسانی چون ابان بن عثمان احمر بجلی، عبدالقادر بن سری و سلمة بن محارب مطالبی نقل کرده است.[۹] می‌‌گویند که وی متهم به قدریّه بوده و به اعتقادات این گروه گرایش داشته است.[۱۰] در عین حال وی را فردی صدوق خوانده‌اند. کسانی چون احمد بن ابی خیثمه، عبدالله بن احمد بن حنبل و ابوالعباس ثعلب[۱۱] از وی مطالبی اخذ و روایت کرده‌اند. جمحی آثار و تألیفاتی داشته که عبارت‌اند از: بیوتات العرب طبقات الشعراء الجاهلین طبقات الشعراء الاسلامیین الفاضل فی ملح الاخبار و الاشعار الحلاب و اجراء الخیل[۱۲] و غریب القرآن.[۱۳] وی سرانجام به سال ۲۳۱ یا ۲۳۲هـ در بغداد[۱۴] و به نقلی در بصره درگذشت[۱۵].[۱۶]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ الجرح و التعدیل ۷/۲۷۸.
- ↑ الاعلام ۶/۱۴۶.
- ↑ تاریخ بغداد ۵/۳۲۷.
- ↑ الانساب ۲/۸۵.
- ↑ الکامل فی التاریخ ۷/۲۶.
- ↑ نزهة الالباء ۱۵۷.
- ↑ طبقات المفسرین (داوودی) ۲/۱۵۶.
- ↑ معجم الادباء ۱۸/۲۰۴.
- ↑ اخبار القضاة ۱/۲۹۴، ۳۴۶ و ۳۵۷.
- ↑ الانساب ۲/۸۵.
- ↑ تاریخ الاسلام ۱۷/۳۲۳.
- ↑ الفهرست (الندیم) ۱۲۵ و ۱۲۶.
- ↑ معجم الادباء ۱۸/۲۰۴.
- ↑ تاریخ بغداد ۵/۳۲۹ و ۳۳۰.
- ↑ بغیة الوعاة ۱/۱۱۵.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۶۸۳-۶۸۴.