عبدالله بن عمر کندی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

در منابع کهن از وی نامی برده نشده است. تنها کسی که وی را در زمره شهیدان کربلا (پس از حنظله بن سعد شامی) قلمداد کرده نویسنده «اسرار الشهاده» است. وی می‌نویسد: بعد از وی «حنظله بن سعد شامی» «عبدالله بن عمر کندی» به میدان رفت و مبارزه سختی علیه دشمن نمود و یک تنه در حالی که چنین رجز می‌خواند بر آنها حمله کرد:

اِنِّي مِنْ کِنْدَةِ عالِی الاَصْلاَطَعْنَکُمْ بِالرَّمْحِ قَبْلَ النَصَل
ضَرْبُ غُلامٍ لَمْ یَکُنْ بِالفَشَلْعَنِ الحُسَینِ هَوَ جَلیلُ الاَصْل
من از قبیله کنده‌ام که نسبی والا دارد، پیش از تیر با نیزه به شما می‌زنم زدن غلامی که هرگز سست نمی‌شود، و از امام حسین (ع) که دارای اصالتی والا است حمایت می‌کنم...

او جنگ سختی نمود و پس از کشتن پنجاه تن، نزدیک امام حسین (ع) به شهادت رسید[۱].[۲]

منابع

  1. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا

پانویس

  1. اسرارالشهاده، ج۲، ص۲۹۵-۲۹۶.
  2. جمعی از نویسندگان، پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، ص:۲۴۳-۲۴۴.