ظن

مقدمه

ظَن: گمان، تصور و پندار بی‌دلیل درباره کسی یا چیزی وقتی که به مرحله یقین نرسد، گمان‌های بی‌دلیل.
در قرآن از گمان بد درباره دیگران نهی شده است: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ... ^[۱] و توصیه شده که به خدا و رحمت او خوشبین باشید.
سوءظن و حسن ظن (خوش‌گمانی و بدگمانی) از مسائل مهم اخلاقی است که در زندگی فردی و اجتماعی انسان تأثیر دارد. انسان تا وقتی دلیلی ‌بر بدی کسی ندارد نباید به او بدبین باشد. از کارهای که موجب بدگمانی دیگران می‌شود باید پرهیز کرد^[۲].

↑ ای مؤمنان! از بسیاری از گمان‌ها دوری کنید که برخی از گمان‌ها گناه است؛ سوره حجرات، آیه ۱۲.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.