قضیب
مقدمه
قضیب چوب، شاخه و ترکه، چوب‌های نازکی که از درخت می‌کنند[۱]. اینگونه ترکه‌های ترد و نازک، معمولا در دست افراد بوده است، برای اشاره به کسی یا چیزی. در دست یزید، قضیب و چوب خیزران بود و با آن به لب و دندان سر بریدۀ امام حسین (ع) که در برابرش نهاده بود، می‌‌زد[۲]. این گستاخی مورد اعتراض برخی از حاضران قرار گرفت[۳].
منابع
پانویس
- ↑ اساس البلاغه، زمخشری، ص۵۲۱.
- ↑ مروج الذهب، ج۳، ص۶۱.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۸۵.