مباهله در لغت

مقدمه

مباهله در لغت به معنای ملاعنه، نفرین کردن شخص دروغگو و ظالم، ابتهال و تضرّع به درگاه خدا برای دفع بلا از خود یا نزول بلا بر ظالم است و این کار از گذشته بین عرب متداول بوده و می‎‌گفتند: لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمِ مِنَّا^[۱].^[۲]

واژه مباهله

واژه «مباهله» مشتق از ماده «بهل» است. جمله بهله الله به معنای لعنه الله آمده است و مباهله به معنای لعنت کردن بر یکدیگر است. برخی در توضیح این واژه آورده‌اند که: مباهله: تضرع و ابتهال و لابه است. ابتهال گاه برای دفع بلا است و زمانی برای نزول بلا.

مباهله در عرف عرب

ین معنا در عرف عرب و نزد پیروان ادیان آسمانی معنایی کاملاً شناخته شده دارد و دعوت پیامبر اسلام(ص) از مسیحیان به مباهله، دعوت بدیع و فتح بابی نو برای اثبات حق و ابطال باطل نبوده است. از این رو می‌بینیم که مسیحیان نجران به گونه‌ای طبیعی با آن برخورد کردند و حتی وقتی پیامبر اسلام(ص) بر سر زانوان نشستند و دست به دعا برداشتند، ابوحارثه - اسقف بزرگ مسیحیان -گفت: او همانند انبیا برای مباهله نشسته است^[۳]. این عمل بعد از بی‌نتیجه ماندن احتجاجات و مباحثات، برای نابودی هر یک از طرفین انجام می‌گرفته است.^[۴]

منابع

پانویس

↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.
↑ ر. ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۸.
↑ طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.
↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۵.

[1] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج١١، ص٧٢.

[2] ر. ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۸.

[3] طبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۷۶۲.

[4] رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]