احمد بن ریان

مقدمه

احمد بن ریان در کتب رجالی قدما عنوان نشده است و در اسناد روایات نیز تنها در سند روایت یک روایت واقع گردیده است^[۱] و در کتب رجالی متأخر مانند جامع الرواة، تنقیح المقال، معجم رجال الحدیث، مستدرکات علم رجال الحدیث، تنها به ذکر نام راوی و نقل روایت الکافی در ذیل آن بسنده شده است^[۲]؛ بنابراین، از راویان مجهول و یا مهمل به حساب می‌آید.

نکته

فردی به نام «احمد بن ریان» در کتب رجالی و اسناد روایات یافت نشده است، ولی عنوان «محمد بن ربان» در کتب رجالی و در اسناد و طرق روایات یافت می‌شود؛ بر این اساس احتمال دارد که احمد بن ریان، مصحف محمد بن ربان باشد و مراد از آن «محمد بن ربان بن صلت اشعری قمی» است که برادری به نام «علی» داشته است و هر سه (پدر و فرزندان) از راویان حدیث بوده‌اند^[۳].

منابع

جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری ج۲

پانویس

↑ «و فی الکافی: مُحَمَّدُ بْنُ سَالِمِ بْنِ أَبِي سَلَمَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الرَّيَّانِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ شَيْءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ وَ لَا أَذًى بَلْ ﴿مَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ﴾، فَاسْأَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَائِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ»؛ تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۲۱۸، به نقل از: الکافی، ج۸، ص۲۴۷، ح۳۴۷.
↑ ر.ک: جامع الرواة، ج۱، ص۱۶۷؛ تنقیح المقال، ج۶، ص۱۴۰، ش۹۹۹؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۲۵، ش۵۷۳؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۳۱۷، ش۹۷۹.
↑ جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۲۶۸-۲۶۹.

[1] «و فی الکافی: مُحَمَّدُ بْنُ سَالِمِ بْنِ أَبِي سَلَمَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الرَّيَّانِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: قَدْ كَانَ قَبْلَكُمْ قَوْمٌ يُقْتَلُونَ وَ يُحْرَقُونَ وَ يُنْشَرُونَ بِالْمَنَاشِيرِ وَ تَضِيقُ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِرُحْبِهَا فَمَا يَرُدُّهُمْ عَمَّا هُمْ عَلَيْهِ شَيْءٌ مِمَّا هُمْ فِيهِ مِنْ غَيْرِ تِرَةٍ وَتَرُوا مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ بِهِمْ وَ لَا أَذًى بَلْ ﴿مَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ﴾، فَاسْأَلُوا رَبَّكُمْ دَرَجَاتِهِمْ وَ اصْبِرُوا عَلَى نَوَائِبِ دَهْرِكُمْ تُدْرِكُوا سَعْيَهُمْ»؛ تفسیر کنز الدقائق، ج۱۴، ص۲۱۸، به نقل از: الکافی، ج۸، ص۲۴۷، ح۳۴۷.

[2] ر.ک: جامع الرواة، ج۱، ص۱۶۷؛ تنقیح المقال، ج۶، ص۱۴۰، ش۹۹۹؛ معجم رجال الحدیث، ج۲، ص۱۲۵، ش۵۷۳؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۳۱۷، ش۹۷۹.

[3] جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۲۶۸-۲۶۹.

[۱]

[۲]

[۳]