کرامت

مقدمه

کرامت به حادثه یا عمل فوق‌العاده‌ای گفته می‌‌شود که از برخی بندگان صالح خدا و اولیای مقرب پروردگار سر می‌‌زند و دلیل آن است که آنان نزد خداوند، قرب و منزلتی دارند. آشکار شدن چنین شگفتی‌ها به دست آنان، عنایت خاص الهی را به ایشان می‌‌رساند. آنچه از سوی پیامبران برای اثبات نبوت انجام می‌‌گیرد یا امامان انجام می‌‌دهند تا امامت و ولایت خود را به اثبات برسانند، "معجزه" است، اما ظهور کرامات، نه نشانه نبوت و امامت است و نه همراه چنان ادعایی است. البته از سوی معصومین هم گاهی کراماتی ظاهر می‌شود. اصل این موضوع، درست است، اما کرامات دروغ و ادعاهای بی‌اساس هم در طول تاریخ و در کتاب‌های مختلف، به اشخاص گوناگون نسبت داده شده است و در این موضوع، عوام فریبی‌هایی وجود دارد و باید بصیر و هوشیار بود و فریب نخورد^[۱].

معناشناسی

کرامت، بزرگی ورزیدن، جوانمرد گردیدن، بزرگی، بزرگواری، جوانمردی و بخشندگی است^[۲]. "کرم" اگر وصف خدا قرار گیرد، اسم است برای احسان و نعمتهای ظاهری او و اگر وصف انسان باشد اسم است برای اخلاق و افعال پسندیده ای که از او ظاهر می‌شود^[۳].

کرامت، عزّت همراه با تفوّق و برتری در نفس شیء است، نه برتری طلبی نسبت به دیگری و از آثار آن جود و سخاوت، گذشت و... می‌باشد و خصوصیّات آن به حسب مصادیق و موارد فرق می‌کند^[۴]. در این مدخل از واژه "کرم" و مشتقّات آن و بعضی جملات که مفید معنای کرامت باشد، استفاده شد^[۵].

منابع

جستارهای وابسته

پانویس

↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۸۷.
↑ فرهنگ فارسی، ج ۳، ص ۲۹۲۹، «کرامت».
↑ مفردات، ص ۷۰۷، «کرم».
↑ التحقیق، ج ۱۰، ص ۴۶ - ۴۷، «کرم».
↑ فرهنگ قرآن، ج۲۴، ص۹۱ - ۱۰۱.

[1] محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۸۷.

[2] فرهنگ فارسی، ج ۳، ص ۲۹۲۹، «کرامت».

[3] مفردات، ص ۷۰۷، «کرم».

[4] التحقیق، ج ۱۰، ص ۴۶ - ۴۷، «کرم».

[5] فرهنگ قرآن، ج۲۴، ص۹۱ - ۱۰۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]