شهادت امام باقر
مقدمه
بنابر قول مشهور رخداد شهادت امام باقر (ع) در روز هفتم ذیحجه سال ۱۱۴ هجری بوده است. از آنجا که تلاش امویان بر از یاد بردن نام و نشان اهل بیت (ع) بوده است، بی‌تردید وصیت امام باقر (ع) به اقامه سوگواری برای ایشان در سرزمین منا، به وقت حضور و تجمع حاجیان در آن مکان، آن هم به مدت ده سال و تعیین مبلغ مشخصی برای آن، برای احیای نام و یاد ایشان[۱]، نوعی مبارزه با امویان به شمار می‌رود[۲].
آن حضرت در روز جمعه، نخستین روز ماه رجب سال ۵۷ هجری قمری در مدینه تولد یافت و نسبش از هر دو سو علوی و فاطمی است. مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی (ع) زنی ممتاز بود که به فرموده امام صادق (ع) در آل حسن (ع) نظیر نداشت[۳].
امام باقر (ع) در طول عمر ۵۷ ساله خود با رخدادهای گوناگون مواجه بود که می‌توان گفت: تلخ‌ترین آن در سن چهارسالگی بود که با حضورش در نهضت حضرت سیدالشهدا (ع) در سال ۶۱ هجری ناگواری‌های بسیاری را تحمل کرد که بخشی از آنها در گزارش‌های آن حضرت نمود دارد.
دوران زندگی آن حضرت با حکمرانی ده تن از خلفای بنی‌امیه و بنی‌مروان، از معاویه تا هشام بن عبدالملک هم زمان بود و مدت نوزده ساله امامتش، با پنج خلیفه مروانی ولید و سلیمان بن عبدالملک، عمر بن عبدالعزیز، یزید بن عبدالملک، و هشام بن عبدالملک معاصر بود[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ الکافی، ج۵، ص۱۱۷.
- ↑ بازپژوهی تاریخ ولادت و شهادت معصومان (ع)، ص۳۶۵.
- ↑ الکافی، ج۱، ص۴۶۹، ح۲.
- ↑ مناقب آل ابی طالب (ع)، ج۴، ص۱۲۰.
- ↑ فرحزاد، حبیب‌الله، غدیر برترین پیام آسمانی، ص۱۲۴.