حکمت فرهنگی امامت
مقدمه
حکمت فرهنگی امامت و رهبری، به سه شاخه تقسیم می‌گردد: یک. راهنمایی به ارزش‌های دینی که شامل رهبریِ علمی، اخلاقی و عملی است؛ دو. مرجعیت در حلّ اختلافات در آرای اعتقادی و قضایی؛ سه. پیشگیری از تحریف دین. بی‌تردید، پس از پیامبر خدا (ص)، تنها کسی می‌تواند کامل‌ترین مراتب رهبری فرهنگیِ جامعه را در تمام ابعاد به عهده بگیرد که عصمت او از خطا، به وسیله خداوند متعال، تضمین شده باشد و در فرض عدم دسترس جامعه اسلامی به امام معصوم، فقیهان و دین شناسانِ واجد شرایط رهبری، شایسته‌ترین افراد برای رهبری هستند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه قرآن و حدیث، ص۳۰۵.