حرز امام مهدی چیست؟ (پرسش)
| حرز امام مهدی چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / عصر غیبت کبری |
| مدخل اصلی | آثار انتظار |
| مدخل وابسته | ؟ |
حرز امام مهدی چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- حجت الاسلام و المسلمین خدامراد سلیمیان، در مقاله «انتظار و منتظران» در این‌باره گفته است:
- «دعای منسوب به حضرت مهدی(ع) برای در امان ماندن از بلاها.
- حرز، در لغت به معنای جای استوار و پناهگاه است. نیز دعای حفظ و تعویذ را گویند. در اصطلاح، بیشتر معنای دوم مقصود است[۱]؛ یعنی هرگونه دعای خواندنی و نوشتنی، بلکه هرگونه تعویذی است که مایه حفظ باشد و به وسیله آن پناه جویند.
- وجه مشترک بین همه حرزها، به کار بستن آنها برای محفوظ ماندن شخص و یا همراهان یا اموال او از گزند دشمنان یا پیشآمدهای ناگوار و حوادث پیشبینی نشده روزگار است.
- برخی حرزها - مانند سایر احادیث و دعاها- با ذکر سند معتبر از معصوم نقل شده است؛ اما بعضی از آنها استناد محکمی ندارد.
- هریک از حرزها، ویژگیهایی دارند که در کتابهای دعا مورد اشاره قرار گرفته است. برای هرکدام از معصومان (ع) حرزهایی نقل شده است که بعضی از آنها شهرت بیشتری دارند؛ یکی از آنها حرز حضرت مهدی(ع) است که چنین است: " بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ يَا مَالِكَ الرِّقَابِ وَ يَا هَازِمَ الْأَحْزَابِ يَا مُفَتِّحَ الْأَبْوَابِ يَا مُسَبِّبَ الْأَسْبَابِ سَبِّبْ لَنَا سَبَباً لَا نَسْتَطِيعُ لَهُ طَلَباً بِحَقِّ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ (ص)"[۲]»[۳].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج ۵، ص ۳۳۳؛ طریحی، مجمع البحرین، ج ۴، ص ۱۵
- ↑ مصباح کفعمی، ص ۳۰۵؛ مهج الدعوات، ص ۴۵
- ↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۱۶۷.
- ↑ مفاتیح الجنان، باب پنجم.
- ↑ مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۲۷۵