ام ایمن

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن | امام مهدی در حدیث | امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

نام وى برکه، مشهور به امّ‌ ایمن و ام الظباء است، ولى کنیه‌اش بر اسم وى غلبه دارد. او از زنانى است که به نقل از امام صادق (ع)، همراه حضرت مهدى (ع) خواهد بود^[۱]. وى دختر ثعلبة بن عمرو، از اصحاب رسول اکرم (ص) و کنیز حضرت آمنه و یا عبد الله بن عبد المطلب بود که ارثا به پیغمبر (ص) رسید و دایه رسول اکرم (ص) شد و در کودکى، آن حضرت را پرورش داد. لذا مورد محبت‌هاى بسیار پیغمبر بود و پیامبر مى‌فرمود: "ام ایمن، بعد از مادرم در حکم مادر من است" و نیز مى‌فرمود: "او جزو اهل بیت من است". پیامبر (ص) پس از ازدواج با حضرت خدیجه، ام ایمن را آزاد کرد و او با "عبید بن حارث خزرجى" ازدواج نمود و پسرش "ایمن" متولد گشت و شهرت او از نام همین پسر است. او زنى شجاع بود و در جنگ حنین، و احد و خیبر شرکت جست^[۲]. امّ‌ ایمن، شخصیتى است که وقتى در راه مکه و مدینه تشنگى بر او غلبه کرد و نزدیک بود از پاى درآید، دلو آبى از آسمان بر او فرود آمد و از آن نوشید و هرگز پس از آن تشنه نشد^[۳]. وى احادیثى از رسول اکرم (ص) روایت کرده و در هنگام رحلت پیغمبر (ص)، بیش از اندازه مى‌گریست و مى‌گفت که گریه من فقط‍‌ براى انقطاع وحى الهى از خانه ما است و نیز حضرت زهرا (س) در حادثه فدک، وى را شاهد خود معرفى فرمود. فرزند وى -ایمن- یکى از ده تنى است که هنگام متفرق شدن لشکر اسلام در جنگ حنین، شجاعانه مقاومت نمود و در رکاب رسول اکرم (ص) به شهادت رسید^[۴]^[۵].

ام ایمن در فرهنگنامه آخرالزمان

ام‌ایمن در ابتدا کنیز آمنه، مادر رسول خدا(ص) بود و پس از وفات ایشان، کنیز رسول خدا(ص) شد. او در دوران کودکی پیامبر دایه ایشان بود. پیامبر نسبت به او محبت فراوانی داشت و می‌فرمود: «ام‌ایمن در حکم مادر من است و جزو خانواده من به حساب می‌آید»! او دو بار هجرت کرد، یکی به حبشه و دیگری به مدینه. رسول خدا پس از وفات حضرت خدیجه او را آزاد کرد. حضرت زهرا(س) هنگام دادخواست فدک، او را شاهد خود معرفی کرد. امام باقر(ع) فرمود: "من گواهی می‌دهم که او از اهل بهشت است". او به واسطه ایمان خویش، در زمان ظهور حضرت مهدی(ع) به این جهان باز خواهد گشت و به همراه زنانی دیگر جزو یاران آن حضرت خواهد بود^[۶]^[۷].