قاعده لطف ۱ (مقاله)
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
قاعده لطف عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی قاعده لطف می‌پردازد. این مقالهٔ ۱۵ صفحه‌ای به قلم سید محسن خرازی و بهروز محمدی منفرد نگاشته شده و در فصلنامه انتظار موعود (شماره ۱۰، زمستان ۱۳۸۲) منتشر گشته است[۱].
| قاعده لطف | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | سید محسن خرازی، بهروز محمدی منفرد |
| موضوع | مهدویت |
| منتشر شده در | فصلنامه انتظار موعود |
| محل نشر | قم،ایران |
| تاریخ نشر | زمستان، ۱۳۸۲ |
| شماره | ۱۰ |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
چکیده مقاله
این مقاله فاقد چکیده می‌باشد.
فهرست مقاله
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.
درباره پدیدآورنده
-
بهروز محمدی منفرد(پدیدآورنده)
-
سید محسن خرازی(پدیدآورنده)
- آیت‌الله سید محسن خرازی (متولد ۱۳۱۶ ش، تهران). تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: محمد شاه‌آبادی، سید محمد رضا گلپایگانی، سید محمد محقق داماد، محمد تقی ستوده و مصطفی اعتمادی به اتمام رساند. عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و مدرس حوزه علمیه قم از جمله فعالیت‌های وی است. او علاوه بر تدریس در حوزه‌های علمیه، تاکنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشته تحریر درآورده است. «روزنه‌هایی از عالم غیب»، «بدایة المعارف الإلهیة فی شرح عقائد الإمامیة»، «پیشوایان معصوم زندگینامه چهارده معصوم»، «سخنی پیرامون توسل»، «تبیین مسأله امامت» و «الأمر بالمعروف و النهی عن المنکر» برخی از این آثار است.[۲]
- حجت الاسلام و المسلمین دکتر بهروز محمدی منفرد، تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: ناصر مکارم شیرازی، حسین وحید خراسانی و عبدالحسین خسروپناه پیگیری کرد. عضو کمیته علمی همایش ملی بررسی اندیشه‌های فلسفی علامه جعفری، عضو هیئت علمی و مدیر گروه در پژوهشکاه علوم و فرهنگ اسلامی و پژوهشکده مهدویت ازجمله فعالیت‌های وی است. او علاوه بر تدریس، تاکنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشتهٔ تحریر درآورده است. «مهدویت»، «اخلاق دینمدار و دنیاگرا»، «راهبرد اخلاقی انتظار» «اندیشه مهدویت و دموکراسی»، «انسان‌شناسی دولت مهدوی»، «بررسی اومانيسم و انديشه مهدويت»، «راهبرد اخلاق انتظار»، «عدالت باوری»، «معنای زندگی نیهیلیسم و اندیشه مهدویت»، و «توجیه باور اخلاقی» برخی از این آثار است.[۳]