تأویل در قرآن (مقاله)
تأویل در قرآن عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی تأویل در قرآن مجید می‌پردازد. این مقالهٔ ۲۶ صفحه‌ای به قلم صدیقه میرشمسی نگاشته شده و در فصلنامه پژوهش‌نامه متین (شماره ۱۵ و ۱۶ ، تابستان و پاییز ۱۳۸۱) منتشر گشته است.[۱]
| تأویل در قرآن | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | صدیقه میرشمسی |
| موضوع | تأویل |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه پژوهش‌نامه متین |
| وابسته به | پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی |
| محل نشر | تهران، ایران |
| تاریخ نشر | تابستان و پاییز ۱۳۸۱ |
| شماره | ۱۵ و ۱۶ |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
چکیده مقاله
نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «لفظ تأویل در قرآن ۱۷ مرتبه در ۱۵ آیه به معانی علت و غرض و بیان صور اصلی، نتیجه و عاقبت امر، تعبیر خواب، حمل لفظ به معنای خلاف ظاهر و کشف غوامض و متشابهات قرآن به کار رفته است. با توجه به این آیات و با دقت نظر در موارد استعمال تأویل در هر یک، معلوم می‌شود که لفظ تأویل معانی مختلفی دارد، گرچه مآل و بازگشت همه آنها به یک حقیقت باشد. از میان این وجوه آنچه مورد اختلاف است تأویل متشابهات است که در آیه ۷ سوره آل عمران مطرح شده است و گروهی از مفسرین "واو" در "و الراسخون فی العلم" را استیناف و گروهی عطف فرض کرده‌اند که در نتیجه دسته اول علم به تأویل متشابهات قرآن را مختص خدای تعالی دانسته و دسته دوم راسخون در علم را نیز در دانستن آن شریک دانسته‌اند».
فهرست مقاله
- چکیده؛
- تأویل در لغت؛
- تأویل در اصطلاح؛
- فرق بین تفسیر و تأویل در اقوال علما و مفسّرین؛
- موارد استعمال تأویل در قرآن و معانی آن:
- ۱. تحقق خارجی امر یا اموری اعم از دنیوی و اخروی؛
- ۲. به معنای علّت و غرض و بیان صُوَر اصلی؛
- ۳. نتیجه و عاقبت امر؛
- ۴. تأویل به معنای تعبیر خواب؛
- ۵. تأویل به معنای رأی باطل و مطابق میل خود؛
- ۶. تأویل به معنای باطن؛
- ۷. معانی دیگر تأویل؛
- آیا علم به تأویل به خدای تعالی اختصاص دارد؛
- ادله مفسرین بر اینکه «واو» عطف نیست و استیناف است؛
- شأن نزول آیه مورد بحث؛
- راسخون در علم چه کسانی هستند؟
- نتیجه؛
- منابع.
دربارهٔ پدیدآورنده
در مورد خانم صدیقه میرشمسی اطلاعاتی در دست نیست.