تأویل در قرآن (مقاله)
| تأویل در قرآن | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | صدیقه میرشمسی |
| موضوع | تأویل |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | فصلنامه پژوهش‌نامه متین |
| وابسته به | پژوهشکده امام خمینی و انقلاب اسلامی |
| محل نشر | تهران، ایران |
| تاریخ نشر | تابستان و پاییز ۱۳۸۱ |
| شماره | ۱۵ و ۱۶ |
| تعداد صفحات | ۲۶ |
| شماره صفحات | از صفحه ۱۹۷ تا ۲۲۲ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
تأویل در قرآن عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی تأویل در قرآن مجید می‌پردازد. این مقالهٔ ۲۶ صفحه‌ای به قلم صدیقه میرشمسی نگاشته شده و در فصلنامه پژوهش‌نامه متین (شماره ۱۵ و ۱۶ ، تابستان و پاییز ۱۳۸۱) منتشر گشته است.[۱]
چکیده مقاله
نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «لفظ تأویل در قرآن ۱۷ مرتبه در ۱۵ آیه به معانی علت و غرض و بیان صور اصلی، نتیجه و عاقبت امر، تعبیر خواب، حمل لفظ به معنای خلاف ظاهر و کشف غوامض و متشابهات قرآن به کار رفته است. با توجه به این آیات و با دقت نظر در موارد استعمال تأویل در هر یک، معلوم می‌شود که لفظ تأویل معانی مختلفی دارد، گرچه مآل و بازگشت همه آنها به یک حقیقت باشد. از میان این وجوه آنچه مورد اختلاف است تأویل متشابهات است که در آیه ۷ سوره آل عمران مطرح شده است و گروهی از مفسرین "واو" در "و الراسخون فی العلم" را استیناف و گروهی عطف فرض کرده‌اند که در نتیجه دسته اول علم به تأویل متشابهات قرآن را مختص خدای تعالی دانسته و دسته دوم راسخون در علم را نیز در دانستن آن شریک دانسته‌اند».
فهرست مقاله
- چکیده؛
- تأویل در لغت؛
- تأویل در اصطلاح؛
- فرق بین تفسیر و تأویل در اقوال علما و مفسّرین؛
- موارد استعمال تأویل در قرآن و معانی آن:
- ۱. تحقق خارجی امر یا اموری اعم از دنیوی و اخروی؛
- ۲. به معنای علّت و غرض و بیان صُوَر اصلی؛
- ۳. نتیجه و عاقبت امر؛
- ۴. تأویل به معنای تعبیر خواب؛
- ۵. تأویل به معنای رأی باطل و مطابق میل خود؛
- ۶. تأویل به معنای باطن؛
- ۷. معانی دیگر تأویل؛
- آیا علم به تأویل به خدای تعالی اختصاص دارد؛
- ادله مفسرین بر اینکه «واو» عطف نیست و استیناف است؛
- شأن نزول آیه مورد بحث؛
- راسخون در علم چه کسانی هستند؟
- نتیجه؛
- منابع.
دربارهٔ پدیدآورنده
