سمعه
مقدمه
سُمعه، عبارت از آن است که شخص عمل نیکی را دور از چشم مردم انجام دهد به این هدف که بعداً به گوش مردم برسد و موقعیتی در جامعه برای او فراهم شود. از آنجا که در اعمال عبادی قصد قربت الهی شرط است سمعه نیز مانند ریا موجب فساد و بطلان عمل می‌شود. البته اگر فاعل در حین انجام عمل قصد قربت داشته و بعداً که مردم از آن عمل آگاه می‌شوند و او را می‌ستایند، باعث شادمانی او شود؛ این حالت موجب باطل شدن عمل نمی‌گردد. امام سجاد(ع) از سمعه و ریا به خدا پناه می‌برد: «ثُمَّ خَلِّصْ ذَلِكَ كُلَّهُ مِنْ رِئَاءِ الْمُرَاءِينَ، وَ سُمْعَةِ الْمُسْمِعِينَ»[۱]؛ «(بار خدایا)...، از تو می‌خواهیم که این همه اعمال را از ریای ریاکاران و آوازه درافکندن آوازه‌افکنان دور نگه داری». و همچنین در مورد مرزداران می‌فرماید: «خداوندا! به حسن نیّتش راه نمای... و از ریاکاری بر کنار دار و از دل‌بستگی به نام و آوازه برهان»[۲].[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ دعای ۴۴.
- ↑ نیایش بیست‌وهفتم.
- ↑ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۴، چاپ نهم؛ پایگاه اطلاع رسانی حوزه www.hawzah.net
- ↑ خالقیان، فضل‌الله، مقاله «سمعه»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۲۷۱.