بحث:همسرداری در معارف و سیره نبوی

همسرداری

پیامبر اکرم (ص) همسران متعددی داشت و موظف بود به صورت دقیق به آنان رسیدگی کند. از آنجا که ایشان خانواده بزرگی را سرپرستی می‌کرد، لازم بود اوقات خود را میان آنان عادلانه قسمت کند و با هرکدام رفتاری متناسب داشته و به فکر تأمین وضع مادی و تقویت بعد معنوی باشد. با اینکه حضرت در بالاترین درجه عقل و کمال بود، ولی با همسران خود به زبان خودشان سخن می‌گفت و کج خلقی‌های برخی از آنان را تحمل می‌کرد. ایشان احسان به خانواده را معیار فضیلت می‌دانست و می‌فرمود: «بهترین شما کسانی هستند که برای زنان خود بهترین باشند و من از همه شما برای خانواده‌ام بهترم». ایشان با خانواده خود خوش رو بود و با آنان گفت‌وگو و شوخی می‌کرد: «وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ یَمْزَحُ مَعَهُنَّ». رسول الله (ص) هیچ کاری را نه تنها بر همسران خویش، بلکه بر هیچ کس تحمیل نمی‌کرد: «إِنَّا وَ الْأَنْقِیَاءُ مِنْ أُمَّتِي بُرَاءٌ من التَّكَلُّفِ»؛ «من و پیروان فضیلت‌خواه از امتم، از تحمیل کار به دیگران بیزار هستیم».

حضرت محمد (ص) از هر کاری که موجب دل سردی همسر شود، پرهیز می‌کرد و کانون خانواده آن حضرت سرشار از صفا و صمیمیت، انس و آرامش بود. کارهای شخصی را خود انجام می‌داد و در کارهای خانه به همسرانش کمک می‌کرد و بر این باور بود که «خدمت به همسران، صدقه به شمار می‌آید». رسول الله (ص) از پیروانش می‌خواست نسبت به زنان مهر و محبت داشته باشند و از برخورد تند و خشونت نسبت به زنان به شدت نهی می‌فرمود: هر مردی که به همسرش سیلی بزند، آفریدگار بلندپایه به کلیددار دوزخ فرمان می‌دهد که هفتاد سیلی داغ از آتش دوزخ به او بزند.