عبدالرحمن بن خالد بن ولید
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
«عبدالرحمن» فرزند خالد بن ولید نیز مانند پدرش از دشمنان امیرالمؤمنین بود. وی از طرف عثمان، والی حمص از بلاد شام بود[۱]. در جریان جنگ صفین، پرچمِ شام در دست او بود و این در حالی بود که برادرش مهاجر در سپاه امیرالمؤمنین حضور داشت[۲]. عبدالرحمان آن چنان در حقِ امیرالمؤمنین بدی کرده بود که آن حضرت در قنوت نماز خود، او و چند نفر دیگر را لعن کرد[۳].
وی در مدت خلافت معاویه، همچنان والی حمص بود و در سال ۴۶ به وسیلهٔ زهری که معاویه به او داد، کشته شد و این پس از آن بود که اطرافیان معاویه به او توصیه کرده بودند که عبدالرحمان را به ولایت‌عهدی خود برگزیند و معاویه با برداشتن او از سر راه، امر ولایت‌عهدی را به پسرش یزید واگذاشت[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۴، ص۳۲۱؛ ابن کثیر، البدایة والنهایه، ج۷، ص۱۶۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۵۴؛ ابن اثیر، اسد الغابه، ج۳، ص۴۳۶؛ ابن عماد، شذرات الذهب، ج۱، ص۵۵.
- ↑ نصر بن مزاحم، وقعة صفین، ص۵۵۲؛ علوی، محمد بن عقیل، النصائح الکافیة لمن یتولی معاویه، ص۲۶.
- ↑ بلاذری، انساب الاشراف، ج۵، ص۱۱۸؛ یعقوبی، ابن واضح، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۲۳؛ ابن حجر، الاستیعاب، ج۲، ص۳۷۳.
- ↑ جعفری، یعقوب، مقاله «قاسطین»، دانشنامه امام علی ج۹ ص ۱۴۶.