آشنایی اجمالی

ابوعبدالله مفضل بن عمر جعفی کوفی از اصحاب و یاران امام صادق و امام کاظم (ع) بود[۱] و از این بزرگواران روایت نموده است.[۲] یونس بن ظبیان، محمد بن سنان و زهیری از جمله کسانی‌اند که از او بهره برده‌اند.[۳] در مورد شخصیت وی دو نظر وجود دارد که برخی او را از بزرگان اصحاب امام صادق(ع) و رازدار آن حضرت، از فقهای مورد اعتماد و شایسته[۴] و از جمله کسانی دانسته‌اند که امام کاظم(ع) برخی از امور را به او واگذار کرده بود. او از جانب امام صادق(ع) ستایش شده و از کسانی بود که در راه ائمه(ع) قدم نهاد و راه آنها را می‌‌پیمود.[۵] امام کاظم(ع) وی را مایه آرامش و آسایش خود دانسته و امام صادق(ع) تعبیر «هُوَ وَالِدٌ بَعْدَ اَلْوَالِدِ» را در مورد وی به کار برده است.[۶] برخی دیگر او را فاسدالمذهب دانسته و روایاتش را شایسته اعتماد نمی‌دانند و او را خطابی،[۷] پیرو ابوالخطاب اسدی که امامان را خدا می‌‌دانست،[۸] خوانده‌اند.

آثار او عبارت‌اند از: الایمان و الاسلام یوم و لیلة فکر کتاب‌های فی بدء الخلق و الحث علی الاعتبار وصیة المفضل علل الشرایع[۹] الاهلیلجة فی التوحید[۱۰] ما افترض الله علی الجوارح من الایمان[۱۱] التوحید[۱۲] و الهفت و الأظلّة.[۱۳] او در زمان امام کاظم(ع) درگذشت و امام برای او طلب رحمت نمود [۱۴].[۱۵]

منابع

  1.   جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۳۱۴ و۳۶۰.
  2. خلاصة الاقوال، ص۲۵۸.
  3. جامع الرواة، ج۲، ص۲۵۹.
  4. الارشاد، ج۲، ص۲۱۶.
  5. الغیبة، ص۳۴۵ و ۳۴۶.
  6. اختیار معرفة الرجال، ص۳۲۲ و ۵۰۹.
  7. رجال النجاشی، ج۲، ص۳۵۹.
  8. تاریخ مذاهب اسلام، ص۱۸۰.
  9. رجال النجاشی، ج۲، ص۳۶۰.
  10. الذریعه، ج۲، ص۴۸۴.
  11. الذریعه، ج۱۹، ص۱۵.
  12. الذریعه، ج۴، ص۴۸۲.
  13. الذریعه، ج۲۵، ص۲۳۷.
  14. اختیار معرفة الرجال، ص۳۲۱.
  15. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۷۷۵ - ۷۷۶.