نامۀ ۲۱ نهج البلاغه
مقدمه
نامه‌ای که امام علی(ع) به زیاد بن ابیه، جانشین عبدالله بن عباس، کارگزار بصره، می‌نویسد و ضمن آن هشدارهایی به او می‌دهد. حضرت (ع) در این نامه او را به پرهیز از زیاده‌خواهی و حفظ اعتدال دعوت می‌کند و فردای قیامت را به یاد او می‌آورد. او را به عمل‌گرایی سفارش می‌کند تا پاداشی متناسب با عمل نصیبش شود[۱].
افزون بر سید رضی، بلاذری در انساب الاشراف و ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه، این حدیث را گزارش کرده‌اند.
فرازی از نامه
اسراف را بگذار و میانه‌رو باش و امروز در اندیشه فردا به‌سر بر؛ از مال به اندازه لازم برای خود نگاه‌دار و زیادی را برای روز نیازمندی خود پیش فرست. آیا امید داری خداوند اجر فروتنان را به تو بدهد، در صورتی که نزد او از متکبران باشی و طمع داری ثواب انفاق‌کنندگان را در اختیارت قرار دهد، در حالی‌که غرق در ناز و نعمتی و افتادگان و بیوه‌زنان را از زیادی ثروتت بهره نمی‌دهی. انسان را به‌خاطر آنچه از پیش فرستاده اجر می‌دهند و بر آنچه از قبل فرستاده وارد می‌شود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۴۴.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص۷۶۷ ـ ۷۶۸.