رضایت: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[جهان‌بینی]] منسجم و مبتنی بر رضایت از [[زندگی]]، وقتی برای افراد حاصل می‌شود که [[علم]] و [[معرفت]] به [[آفریدگار]] هستی و جریان [[تدبیر]] او بر [[نظام هستی]] و کیفیت اداره آن توسط [[خالق]] [[قاهر]] و مدبّر هستی داشته باشند. [[علامه]] [[حسن مصطفوی]] از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا شُعَاعُ نُورِ الْمَعْرِفَةِ وَ الرَّاضِي فَانٍ عَنْ جَمِيعِ اخْتِيَارِهِ}}؛ [[رضا]]، تابش [[نور]] [[معرفت]] و [[شناخت]] است و [[فرد]] [[راضی]] از جمیع [[اختیار]] خود دست کشیده است<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. چون فردی که به [[ربوبیت]] و [[تدبیر]] [[خداوند]] [[معرفت]] دارد، [[نیک]] می‌داند که مدیر و مدبّر [[نظام هستی]] تنها [[خداوند متعال]] است، لذا به هر پیش‌آمدی در [[زندگی]] خوشنود است. [[امام صادق]]{{ع}} فرموده است: {{متن حدیث|إِنَّ أَعْلَمَ النَّاسِ بِاللَّهِ أَرْضَاهُمْ بِقَضَاءِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}: به [[راستی]] که دانا‌ترین [[مردم]] به [[خدا]]، راضی‌ترین آنها به قضای [[خدای عزوجل]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۰.</ref>. در این [[حدیث شریف]]، رابطه بین [[معرفت خدا]] و رضایت و خوشنودی در [[زندگی]] مورد تأکید قرار گرفته است. به گونه که هر چه [[علم]] و [[معرفت]] [[انسان]] به [[خالق]] هستی از [[راه]] [[تفکر]] و مطالعه در اوصاف [[خداوند]] و [[جهان آفرینش]] بیش‌تر باشد، جریان [[حکمت]] و [[رحمت]] [[خداوند]] را در فرایند [[حیات]] بیش‌تر [[احساس]] خواهد کرد و در نتیجه رضایت او از زند‌گی و مقدرات [[خداوند]] بیش‌تر خواهد بود<ref>نظری شاری، عبدالله، «رضا به قضا و قدر خداوند و نقش آن در زند‌گی از منظر منابع اسلامی»، فصلنامه علمی - پژوهشی بلاغ، قم، سال بیستم، شماره ۵۱-۵۲، بهار و تابستان ۹۶، ص۱۶۲.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.

* [[علامه]] مصطفوی از [[مصباح الشریعه]] در این باب چنین [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|وَ الرِّضَا اسْمٌ يَجْتَمِعُ فِيهِ مَعَانِي الْعُبُودِيَّةِ}}: [[رضا]] اسم و مفهومی است که تمام معانی [[عبودیت]] و [[بندگی]] [[خداوند]] در آن جمع است"<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. [[انسانی]] که خود را مالک چیزی در [[حیات]] بداند و به آن تعلق خاطر داشته باشد، از دایره [[عبودیت]] و رضای [[خداوند]] خارج است، چنان‌چه [[امام باقر]]{{ع}} فرموده است‌: {{متن حدیث|تَعَلُّقُ الْقَلْبِ بِالْمَوْجُودِ شِرْكٌ وَ بِالْمَفْقُودِ كُفْرٌ وَ هُمَا خَارِجَانِ مِنْ سُنَّةِ الرِّضَا}}<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۴، ص۱۵۴.</ref>. بر اساس این [[حدیث شریف]]، [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] اگر به سبب تعلق خاطرش به داشته‌های ([[مال]]، [[اولاد]]، و [[مقام]]) بوده است که [[خدا]] از او باز ستانده است، این [[شرک]] است؛ زیرا او قائل است که خودش مالک واقعی این داشته‌ها است. اگر [[سخط]] و [[نارضایتی]] [[انسان]] به خاطر تعلق خاطرش به آن چیزی است که ندارد، این نوعی [[کفر]] است. زیرا، خود را مستحق چیزی می‌داند که [[مال]] او نیست و این [[کفر]] و [[انکار]] [[مالکیت]] [[خداوند]] است<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.

{{مدخل وابسته}}