نجران: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[مسیحیت]] در [[عربستان]] به عنوان وسیله‌ای برای [[سلطه]] قدرت‌هایی چون "[[حبشیان]]" و "[[رومیان]]" به کار گرفته می‌شد و [[اهداف]] [[دنیوی]] را برای قدرت‌های بزرگ تعقیب می‌کرد<ref>جواد علی، المفصل فی تاریخ العرب، ج۲،‌ص۵۹۰.</ref>. زمان دقیق ورود این [[آیین]] به شبه [[جزیره عربستان]] مشخص نیست. آنها دیرها و کلیساهای متعددی در دوره قبل از [[اسلام]] و آستانه [[بعثت پیامبر]] در [[عربستان]] داشتند که در میان نواحی مختلف [[عربستان]]، به ویژه [[ناحیه]] "[[یمن]]" و [[شهر]] "نجران" [[نفوذ]] یافته بود. نجران به علت وجود کلیسایی که [[حبشیان]] ساخته بودند و بعدها به [[کعبه]] نجران [[شهرت]] یافت و نیز به علت [[قتل]] عامِ [[مسیحیان]] آنجا، [[شهرت]] فراوان کسب کرد.

* [[مسیحیان]] در نجران، سلسله مراتب خاص [[سیاسی]] - [[دینی]] در میان طبقات [[مردم]] [[جامعه]] پدید آورده بودند و [[امور سیاسی]]، مذهبی و [[اجتماعی]] [[شهر]] نجران زیر نظر سه [[شخصیت]] اداره می‌شد که هر کدام [[وظایف]] خاصی داشتند و یکی از امور مذکور را عهده‌دار بودند. "عاقب" که [[امیر]] و صاحب‌رأی بود و تمام [[کارها]] با [[مشورت]] وی انجام می‌شد. "[[سید]]" [[ریاست]] مجلس و مجتمعات [[مردم]] نجران را بر عهده داشت و "[[اسقف]]" نیز [[رهبری]] امور مذهبی و [[روحانی]] را عهده‌دار بود<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۶۷؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوه فی معرفة احوال صاحب الشریعه، ج۵، ص۳۸۵؛ شیخ طبرسی، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۲۵۴.</ref>.

* [[صلح]] [[خاتم انبیا]] با [[مسیحیان]] که در ۲۴ ماده و در [[ربیع]] الآخر یا [[جمادی الاولی]] دهم [[هجرت]]<ref>عبدالرحمن بن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج۲، ص۴۷۳-۴۷۴؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الأمم والملوک، ج۳، ص۱۲۶-۱۲۷.</ref> اتفاق افتاد. در آن ماجرا، [[پیامبر]]{{صل}} با اعزام [[خالد بن ولید]] به سوی [[قبیله]] [[بنی‌حارث]] در نجران، افراد [[قبیله]] را به [[اسلام]] فراخواند و آنان نیز [[اجابت]] کردند؛ اما درباره [[مسیحیان]] نجران آمده است که [[اسلام]] نیاوردند و بر اساس پرداخت [[جزیه]] با [[پیامبر]]{{صل}} [[مصالحه]] کردند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۸۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۶۹؛ شیخ طبرسی، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۲۵۶-۲۵۷.</ref>. [[رسول خدا]]{{صل}} نامه‌ای برای [[اسقف]]<ref>اسقف یک منصب روحانی مافوق کشیش در آیین مسیحیت می‌باشد.</ref> نجران فرستاد و آنان را به [[پذیرش]] یگانه‌پرستی و دوری از [[شرک]] [[دعوت]] کرد. [[پیامبر]]{{صل}} برای آنان نوشت که در صورت [[امتناع]] از [[پذیرش]] [[دین اسلام]] باید [[جزیه]] بپردازند و یا آنکه آماده [[پیکار]] باشند<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۸۰-۸۱.</ref>. [[اسقف]] نجران که [[ابوحارثه]] نام داشت، پس از [[خواندن]] [[نامه]] بسیار نگران شد و با [[مسیحیان]] به [[رایزنی]] پرداخت. سرانجام [[تصمیم]] گرفتند که هیئتی به [[مدینه]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} اعزام کنند. بنابراین، هیئتی مشتمل بر شصت [[مسیحی]] نجرانی به سرکردگی "ابوحارثه، عاقب و [[سید]]" به [[مدینه]] آمدند.

* [[پیامبر]]{{صل}} بر اساس [[آیه]] {{متن قرآن|...ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}}<ref>«...آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.</ref> به هیئت [[مسیحی]] پیشنهاد کرد که یکدیگر را "[[مباهله]]" و "ملاعنه" ([[نفرین]] متقابل) کنند<ref>ابن‌کثیر، البدایه والنهایه، ج۵، ص۵۵؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۸۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۱، ص۲۶۸.</ref>. [[مباهله]] در صورتی واقع می‌شود که هر یک از دو طرف [[نزاع]]، خود را برحق و طرف مقابل را [[باطل]] بداند و چنین است که دو طرف، نمایندگانی برمی‌گزینند، در مکانی گرد هم می‌آیند و در آنجا، هر یک از دو طرف، دیگری را [[نفرین]] می‌کنند و می‌گویند: "[[لعنت]] [[خداوند]] بر کسی باد که [[ستمکار]] است"<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۷۲.</ref>.