گواهی در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = گواهی

[[شهادت]] زمانی در [[محکمه]] [[عدل]] مسموع است که شاهدِ موثّق در حین حادثه با [[علم]] و [[آگاهی]] حضور داشته و مشهود را کاملاً [[مشاهده]] و [[تحمل]] کرده باشد؛ تا آنچه را که با جزئیات مشاهده کرده، در محکمه ادا کند؛ زیرا شهادتی در محکمه [[قضا]] مقبول است که از روی [[حس]] یا قریب به آن باشد. البته در امور نامحسوس، مانند [[عقاید]] و [[اخلاق]] و نیّات، شهادت بر اساس [[شهود]] عارفانه و [[ملکوتی]] خواهد بود، نه مُلکی. در این‌گونه شهادت، که به معنای بینشی درونی است، انسان‌های خاص آنچه را که در [[باطن]] نیّات و [[قلوب]] افراد [[جامعه]] می‌گذرد می‌بینند و در [[قیامت]] بدان [[گواهی]] می‌دهند. در قیامت به [[اعمال]] افراد، بر حسب [[نیّت]] آنان، رسیدگی می‌شود؛ زیرا ظاهر کار [[مؤمن]] و [[منافق]] یکسان است و تنها فارق بین آن دو، نیّت و [[اراده]] است. از همین‌رو، [[شاهدان]] در [[دنیا]] باید نسبت به مسائل [[علمی]] و عملی از نیّات درونی [[انسان‌ها]] [[آگاه]] باشند؛ چنان‌که [[خداوند]] درباره مقرّبان درگاهش می‌فرماید:

{{متن قرآن|كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ * وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ * كِتَابٌ مَرْقُومٌ * يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ}}<ref>«نه چنین است؛ کارنامه نیکان در «علّیین» است * و تو چه دانی که «علّیین» چیست * کارنامه‌ای است نگاشته * که مقرّبان (درگاه خداوند) در آن می‌نگرند» سوره مطففین، آیه ۱۸-۲۱.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۶۱۶.</ref>

== منابع ==

== پانویس ==

{{پانویس}}