آداب معاشرت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

در کتاب [[الخصال (کتاب)|الخصال]] به سندش، از [[امام حسین]]{{ع}}، از [[امام علی]]{{ع}} نقل است که: [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: «اساس [[عقل]]، پس از [[ایمان]] به خدای عز و جل، دوستی با مردم است»<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}:‏ رَأْسُ‏ الْعَقْلِ‏ بَعْدَ الْإِيمَانِ‏ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ التَّحَبُّبُ إِلَى النَّاسِ}} (الخصال، ص۱۵، ح۵۵).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۳.</ref>

در کتاب [[نزهة الناظر (کتاب)|نزهة الناظر]] از امام حسین{{ع}} نقل است که: کسی [[توانایی]] بیشترین پیوند را دارد که بتواند با کسی که با او [[قطع رابطه]] نموده، بپیوندد<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ‏ وَصَلَ‏ مَنْ‏ قَطَعَهُ‏}} (نزهة الناظر، ص۸۱، ح۶؛ الدرّة الباهرة، ص۲۹).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۳.</ref>

در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] از امام حسین{{ع}} اینگونه نقل شده است: از عوامل [[مقبولیّت]] [در بین مردم]، نشستن با [[خردمندان]] است<ref>{{متن حدیث|مِنْ‏ دَلَائِلِ‏ عَلَامَاتِ‏ الْقَبُولِ‏ الْجُلُوسُ إِلَى أَهْلِ الْعُقُولِ}} (تحف العقول، ص۲۴۷؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۹، ح۱۴).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۳.</ref>

در کتاب [[نثرالدر (کتاب)|نثرالدر]] از امام حسین{{ع}} نقل شده است که: همنشینی با [[فاسقان]]، تردید برانگیز است<ref>{{متن حدیث|مُجَالَسَةُ أَهْلِ‏ الْفِسْقِ‏ رِيبَةٌ}} (نثر الدرّ، ج۱، ص۳۳۴؛ نزهة الناظر، ص۸۱، ح۵).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref>

در کتاب [[الفتوح (کتاب)|الفتوح]] پس از یادکردِ [[نامه]] [[عبیداللّه بن زیاد]] به امام حسین آمده است: چون نامه آمد، [[حسین]]{{ع}} آن را خواند و به کنار افکند و سپس فرمود: «قومی که [[رضایت]] خود را بر رضایت آفریدگار، مقدّم بدارند، [[رستگار]] نمی‌شوند»<ref>{{متن حدیث|بَعْدَ ذِكْرِ كِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَی الحُسَیْنِ{{ع}} یَطْلُبُ مِنْهُ أَنْ یَرْجِعَ إِلَی حُکْمِهِ وَ حُکْمِ یَزِیدَ-: فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ قَرَأَهُ الْحُسَيْنُ{{ع}}، ثُمَّ رَمَى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أَفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى مَرْضَاةِ الْخَالِقِ}} (الفتوح، ج۵، ص۸۵).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref>

در کتاب [[نظم درر السمطین (کتاب)|نظم درر السمطین]] از امام حسین{{ع}} آمده است: اگر مردی در این گوش راستم دشنامم دهد و در گوش دیگرم از من عذر بخواهد، از او می‌پذیرم؛ زیرا [[امیر مؤمنان علی بن ابی طالب]]{{ع}} برایم گفت که شنیده است جدّم [[پیامبر خدا]]{{صل}} می‌فرماید: «به [[حوض]] [[کوثر]] درنمی‌آید آنکه عذر را نپذیرد؛ عذرآورنده، مُحق باشد یا مقصّر»<ref>{{متن حدیث|لَوْ شَتَمَنِي رَجُلٌ فِي هَذِهِ الْاُذُنِ ـ وَ أومى إِلَى الْيُمْنَى ـ وَاعْتَذَرَ لِي فِي الْاُخْرَى لَقَبِلْتُ ذَلِكَ مِنْهُ، وَ ذَلِكَ أَنَّ أَمِيرَالمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} حَدَّثَنِي أنَّهُ سَمِعَ جَدِّي رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} يَقَولُ: «لَا يَرِدُ الحَوْضَ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ العُذْرَ مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِلٍ}} (نظم درر السمطین، ص۲۰۹).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref>

در کتاب [[تحف العقول (کتاب)|تحف العقول]] نقل شده است: مردی نزد [[امام حسین]]{{ع}} آمد و درخواستی کرد. [[امام]]{{ع}} فرمود: «درخواست، جز در سه حالت، [[شایسته]] نیست: بدهی سنگین، فقری که [[انسان]] را به [[خاک]] سیاه بنشاند، و تاوانِ فراوان»<ref>{{متن حدیث|أَتَاهُ [الحُسَيْنَ{{ع}}] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ{{ع}}: إِنَّ‏ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ‏ إِلَّا فِي‏ غُرْمٍ‏ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ}} (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۷۴.</ref>