آداب معاشرت در معارف و سیره حسینی

دوستی با مردم

در کتاب الخصال به سندش، از امام حسین (ع)، از امام علی (ع) نقل است که: پیامبر خدا (ص) فرمود: «اساس عقل، پس از ایمان به خدای عز و جل، دوستی با مردم است»^[۱]^[۲]

پیوند با مردم

در کتاب نزهة الناظر از امام حسین (ع) نقل است که: کسی توانایی بیشترین پیوند را دارد که بتواند با کسی که با او قطع رابطه نموده، بپیوندد^[۳]^[۴]

آن که سزاوار همنشینی است

در کتاب تحف العقول از امام حسین (ع) اینگونه نقل شده است: از عوامل مقبولیّت [در بین مردم]، نشستن با خردمندان است^[۵]^[۶]

آن که سزاوار همنشینی نیست

در کتاب نثرالدر از امام حسین (ع) نقل شده است که: همنشینی با فاسقان، تردید برانگیز است^[۷]^[۸]

جلب رضایت مردم با نارضایی آفریدگار

در کتاب الفتوح پس از یادکردِ نامه عبیداللّه بن زیاد به امام حسین آمده است: چون نامه آمد، حسین (ع) آن را خواند و به کنار افکند و سپس فرمود: «قومی که رضایت خود را بر رضایت آفریدگار، مقدّم بدارند، رستگار نمی‌شوند»^[۹]^[۱۰]

پذیرش عذر

در کتاب نظم درر السمطین از امام حسین (ع) آمده است: اگر مردی در این گوش راستم دشنامم دهد و در گوش دیگرم از من عذر بخواهد، از او می‌پذیرم؛ زیرا امیر مؤمنان علی بن ابی طالب (ع) برایم گفت که شنیده است جدّم پیامبر خدا (ص) می‌فرماید: «به حوض کوثر درنمی‌آید آنکه عذر را نپذیرد؛ عذرآورنده، مُحق باشد یا مقصّر»^[۱۱]^[۱۲]

ادب درخواست

در کتاب تحف العقول نقل شده است: مردی نزد امام حسین (ع) آمد و درخواستی کرد. امام (ع) فرمود: «درخواست، جز در سه حالت، شایسته نیست: بدهی سنگین، فقری که انسان را به خاک سیاه بنشاند، و تاوانِ فراوان»^[۱۳]^[۱۴]

منابع

محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین

پانویس

↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص):‏ رَأْسُ‏ الْعَقْلِ‏ بَعْدَ الْإِيمَانِ‏ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ التَّحَبُّبُ إِلَى النَّاسِ» (الخصال، ص۱۵، ح۵۵).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
↑ «إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ‏ وَصَلَ‏ مَنْ‏ قَطَعَهُ‏» (نزهة الناظر، ص۸۱، ح۶؛ الدرّة الباهرة، ص۲۹).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
↑ «مِنْ‏ دَلَائِلِ‏ عَلَامَاتِ‏ الْقَبُولِ‏ الْجُلُوسُ إِلَى أَهْلِ الْعُقُولِ» (تحف العقول، ص۲۴۷؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۹، ح۱۴).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.
↑ «مُجَالَسَةُ أَهْلِ‏ الْفِسْقِ‏ رِيبَةٌ» (نثر الدرّ، ج۱، ص۳۳۴؛ نزهة الناظر، ص۸۱، ح۵).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
↑ «بَعْدَ ذِكْرِ كِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَی الحُسَیْنِ (ع) یَطْلُبُ مِنْهُ أَنْ یَرْجِعَ إِلَی حُکْمِهِ وَ حُکْمِ یَزِیدَ-: فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ قَرَأَهُ الْحُسَيْنُ (ع)، ثُمَّ رَمَى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أَفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى مَرْضَاةِ الْخَالِقِ» (الفتوح، ج۵، ص۸۵).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
↑ «لَوْ شَتَمَنِي رَجُلٌ فِي هَذِهِ الْاُذُنِ ـ وَ أومى إِلَى الْيُمْنَى ـ وَاعْتَذَرَ لِي فِي الْاُخْرَى لَقَبِلْتُ ذَلِكَ مِنْهُ، وَ ذَلِكَ أَنَّ أَمِيرَالمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ (ع) حَدَّثَنِي أنَّهُ سَمِعَ جَدِّي رَسُولَ اللَّهِ (ص) يَقَولُ: «لَا يَرِدُ الحَوْضَ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ العُذْرَ مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِلٍ» (نظم درر السمطین، ص۲۰۹).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.
↑ «أَتَاهُ [الحُسَيْنَ (ع)] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ (ع): إِنَّ‏ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ‏ إِلَّا فِي‏ غُرْمٍ‏ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ» (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).
↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.

[1] «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص):‏ رَأْسُ‏ الْعَقْلِ‏ بَعْدَ الْإِيمَانِ‏ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ التَّحَبُّبُ إِلَى النَّاسِ» (الخصال، ص۱۵، ح۵۵).

[2] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.

[3] «إِنَّ أَوْصَلَ النَّاسِ مَنْ‏ وَصَلَ‏ مَنْ‏ قَطَعَهُ‏» (نزهة الناظر، ص۸۱، ح۶؛ الدرّة الباهرة، ص۲۹).

[4] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.

[5] «مِنْ‏ دَلَائِلِ‏ عَلَامَاتِ‏ الْقَبُولِ‏ الْجُلُوسُ إِلَى أَهْلِ الْعُقُولِ» (تحف العقول، ص۲۴۷؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۹، ح۱۴).

[6] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۳.

[7] «مُجَالَسَةُ أَهْلِ‏ الْفِسْقِ‏ رِيبَةٌ» (نثر الدرّ، ج۱، ص۳۳۴؛ نزهة الناظر، ص۸۱، ح۵).

[8] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.

[9] «بَعْدَ ذِكْرِ كِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَی الحُسَیْنِ (ع) یَطْلُبُ مِنْهُ أَنْ یَرْجِعَ إِلَی حُکْمِهِ وَ حُکْمِ یَزِیدَ-: فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ قَرَأَهُ الْحُسَيْنُ (ع)، ثُمَّ رَمَى بِهِ، ثُمَّ قَالَ: لَا أَفْلَحَ قَوْمٌ آثَرُوا مَرْضَاةَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى مَرْضَاةِ الْخَالِقِ» (الفتوح، ج۵، ص۸۵).

[10] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.

[11] «لَوْ شَتَمَنِي رَجُلٌ فِي هَذِهِ الْاُذُنِ ـ وَ أومى إِلَى الْيُمْنَى ـ وَاعْتَذَرَ لِي فِي الْاُخْرَى لَقَبِلْتُ ذَلِكَ مِنْهُ، وَ ذَلِكَ أَنَّ أَمِيرَالمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ (ع) حَدَّثَنِي أنَّهُ سَمِعَ جَدِّي رَسُولَ اللَّهِ (ص) يَقَولُ: «لَا يَرِدُ الحَوْضَ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ العُذْرَ مِنْ مُحِقٍّ أَوْ مُبْطِلٍ» (نظم درر السمطین، ص۲۰۹).

[12] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.

[13] «أَتَاهُ [الحُسَيْنَ (ع)] رَجُلٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ (ع): إِنَّ‏ الْمَسْأَلَةَ لَا تَصْلُحُ‏ إِلَّا فِي‏ غُرْمٍ‏ فَادِحٍ أَوْ فَقْرٍ مُدْقِعٍ أَوْ حَمَالَةٍ مُفْظِعَةٍ» (تحف العقول، ص۲۴۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۱۸، ح۹).

[14] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین ص ۹۷۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]