آیه تفقه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

از دلیل‌هایی که بر [[حجّیت خبر واحد]]، [[حجّیت فتوای مجتهد]] در [[حق]] مقلّد، [[وجوب]] تحصیل [[اجتهاد]] و جواز [[تقلید]] اقامه شده، [[آیۀ تفقه]] است که به کوچ کردن گروهی از [[مردم]] جهت [[فراگیری احکام]] و [[معارف دینی]] [[دستور]] می‌دهد تا در مرحلۀ نخست، خود، آنها را فراگیرند و در مرحلۀ بعد، به سوی قومشان بازگشته، آنان را [[انذار]] کنند.

در تمامی [[جوامع بشری]]، مسئلۀ بی اطلاعی مردم از [[قانون]] و مسئولیت‌های ناشی از آن یکی از بزرگ‌ترین [[مشکلات]] اجرایی [[قوانین]] و [[اعمال]] اصل [[مسئول]] بودن هر فرد عضو [[جامعه سیاسی]] در برابر قانون است. این مشکل به ویژه در مورد قوانینی که دارای آثار [[حقوقی]] و [[کیفری]] نیز هست، بیشتر مطرح می‌شود. می‌گویند در سال ۱۸۷۰ میلادی قانونی وجود داشته که دادگاه‌ها تا سه [[روز]] پس از انتشار قانون عذر عدم آشنایی با قوانین را می‌پذیرفته‌اند<ref>حقوق جزای عمومی، ص۵۹.</ref>.