آیه صله رحم: تفاوت میان نسخه‌ها

«رحمیّت» از ماده [[رحمت]] است و به علاقه، [[عطوفت]] و [[الفت]] گفته می‌شود. «رَحِم» (بر وزن [[خشن]]) کسی است که رحمت [[قائم]] به او است. هرچند این واژه عرفاً به [[اقارب]] نَسبی گفته می‌شود، ولی رحم [[حقیقی]] [[پروردگار]] است که همه رحمت‌ها قائم به او است. در مرتبه بعد، رَحِم آن کسی است که رحمت‌های [[تکوینی]] و [[تشریعی]] [[خداوند]] از طریق او برخلايق سرازیر می‌گردد؛ لذا [[رسول اکرم]] {{صل}} و [[عترت]] طاهره‌اش {{عم}} [[ارحام]] حقیقی همه [[انسان‌ها]] هستند و در مراتب بعد، [[والدین]] و اقارب، رحم هر کس محسوب می‌شوند. از سوی دیگر، [[صله رحم]] [[واجب]] است و در [[آیه]] مورد [[استدلال]] نیز [[امر الهی]] صریحاً در این خصوص بیان شده است. بنابراین، هرکسی موظف است بنابر امر الهی، در درجه اول به [[امام]] خود [[رجوع]] کند و صله رحم [[مقام ولایت]] و [[امامت]] را انجام دهد؛ یعنی از [[رسول]] {{صل}} و [[امامان]] {{عم}} [[اطاعت]] نموده و با [[تولی]] به [[ولایت]] آنان، [[وظیفه]] دائمی [[ارتباط]] و اتصال به ایشان را ادا نماید، تا [[حق]] [[شکر الهی]] را به جا آورده باشد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۴۱.</ref>

با توجه به آنکه رحم حقیقی انسان‌ها، بنابر [[روایات]] ذیل آیه مورد بحث و نیز بحث و تحلیل لغوی که بیان شد، [[رسول خدا]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{عم}} هستند، بنابراین امکان ندارد که خداوند امر به اتصال با [[مقام]] و شخصیتی [[عینی]] را عقلاً و شرعاً بنماید ولی مصداق خارجی برای آن وجود نداشته باشد؛ لذا همیشه باید در میان [[مردم]] نماد رحمت الهی وجود داشته باشد تا مردم بتوانند [[وظیفه]] صله رحم را انجام دهند.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۶ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۶ ص ۳۶۴.</ref>