اخبار غیبی از شهادت حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[خبر دادن خدا از شهادت حضرت فاطمه]] {{س}} ==

۱. «[[محمد بن قولویه]]» به سند خود از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده است که:

در [[معراج]] به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} گفته شد: [[خداوند تبارک و تعالی]] تو را در سه هنگام، می‌آزماید تا شکیبایی‌ات را [[امتحان]] کند. پیامبر اکرم {{صل}} عرض کرد «پروردگارا! در برابر فرمانت، [[تسلیم]] هستم و بی‌مدد تو بر [[شکیبایی]] ناتوانم، آن سه چیز کدامند»؟

پس از تو، خاندانت کشته خواهند شد و برادرت علی {{ع}}، از سوی امتت، مورد [[اهانت]] و [[دشنام]]، [[اذیت]] و [[آزار]]، [[توبیخ]] و [[شماتت]] و بالاخره [[انکار]] و [[ستم]] قرار خواهد گرفت و انجامش [[شهادت]] است.

به دخترت [[فاطمه]] {{س}} ستم روا می‌دارند. او را از حقش [[محروم]] می‌کنند، آنچه را تو، به او دادی با ستم می‌ستانند. در حال بارداری، او را کتک می‌زنند. با [[زور]] وارد خانه‌اش می‌شوند، [[حرمت]] حریمش را می‌شکنند. آن‌گاه او را به [[خفت]] و [[خواری]] می‌کشند در حالی که توان هیچ گونه [[دفاعی]] از خود ندارد. سپس آن بانوی بزرگوار، فرزند باردارش را به علت کتک و آزار [[دشمنان]]، سقط می‌کند و به همین سبب به شهادت می‌رسد. حضرت گفت «ما از آن خداییم و به سوی از باز می‌گردیم»<ref>{{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} «ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶، این جمله را آیه «استرجاع» می‌نامند که بنابر فرمایش قرآن، مؤمنان آن را هنگام مصیبت دیدن می‌خوانند.</ref> پروردگارا! پذیرفتم و [[تسلیم]] هستم و از تو، [[توفیق]] و [[شکیبایی]] را خواهانم»<ref>کامل الزیارات، ص۴۵۷، ح۸۴۰.</ref><ref>[[محمد هادی یوسفی غروی|یوسفی غروی، محمد هادی]]، [[فرهنگ شهادت معصومین ج۱ (کتاب)|فرهنگ شهادت معصومین]]، ج۱ ص ۴۳۳.</ref>

== [[خبر دادن پیامبر خاتم از شهادت حضرت فاطمه]] {{س}} ==

روزی [[رسول خدا]] {{صل}} نشسته بود که حسن {{ع}} سوی او آمد. همین که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} او را دید، گریست و فرمود: «پسرم! کجا می‌روی؟» پیامبر اکرم {{صل}} او را همچنان، می‌خواند و پیش می‌کشید تا اینکه او را بر زانوی راستش نشاند. سپس حسین {{ع}} سمت ایشان آمد.

پیامبر اکرم {{صل}} با [[مشاهده]] او نیز گریست و فرمود: «پسرم! کجا می‌روی؟» و او را پیش خود خواند و روی زانوی چپش نشاند. سپس [[فاطمه]] {{س}} به طرف او آمد و [[حضرت]] با دیدن فاطمه {{س}} به [[گریه]] درآمد و فرمود: «دخترم! بیا» و او را جلوی خود نشاند. بعد از آن، [[امیرمؤمنان]] {{ع}} آمد و تا چشم حضرت به علی {{ع}} افتاد، گریه کرد و گفت: «برادرم! پیش بیا». حضرت، او را نیز در سمت راست خود نشاند.

[[یاران پیامبر اکرم]] {{صل}} گفتند: «ای رسول خدا {{صل}}! چرا هنگام دیدن هر یک از ایشان گریستی؟ آیا میان آنها، کسی نبود که با دیدنش شاد شوی؟»

[[علی بن ابی طالب]] {{ع}}! [[برادر]]، همراز، [[جانشین]]، [[پرچمدار]] من در [[دنیا]] و [[آخرت]] و صاحب [[حوض]] و شفاعتم است؛ او [[سرپرست]] هر [[مسلمان]]، [[امام هر مؤمن]] و پیشوای هر [[پرهیزگار]] است؛ او، [[وصی]] و جانشینم در [[خانواده]] و امتم است، چه در [[زندگی]] و بعد از رحلتم.

اما دخترم فاطمه‌{{س}} او [[سرور زنان جهان]] از اولیان و آخریان آنهاست. پاره تن من، [[نور]] دیدگانم و میوه [[دل]] و جانم است. او، فرشته‌ای در کالبد [[انسانی]] است. هرگاه در [[محراب]] [[عبادت]]، برابر خدایش می‌ایستد، نورش بر [[فرشتگان]] [[آسمان]] پرتو افشانی می‌کند، همان‌گونه که نور [[ستارگان]]، برای زمینیان می‌تابد. آن‌گاه خداوند به فرشتگان می‌فرماید: «ای فرشتگان من! به بنده‌ام [[فاطمه]] {{س}}، [[سرور]] بندگانم، بنگرید که در برابرم زانوانش از [[ترس]]، می‌لرزد. او با [[جان]] و دل به [[پرستش]] من، روی آورده است، شما را [[گواه]] می‌گیرم که [[پیروان]] او را از [[آتش دوزخ]]، ایمن ساختم».

هنگامی که او را دیدم به یاد [[رفتار]] امت با او بعد از خودم افتادم، گویا می‌بینم: فردی [[پست]] و [[زبون]] به خانه‌اش در می‌آید و حرمتش شکسته می‌شود و حقش را به [[ستم]] می‌گیرد و او را از [[ارث]]، باز می‌دارد و پهلویش را می‌شکند و طفل در شکمش را ساقط می‌کند در آن حالی فریاد می‌زند: «یا محمدا!» و پدرش را به [[یاری]] می‌طلبد، ولی کسی پاسخ او را نمی‌دهد. او پس از من، همچنان [[اندوهگین]]، رنجور و گریان است؛ زیرا گاهی به یاد می‌آورد، [[وحی]] از خانه‌اش قطع شده است، بار دیگر دوری و [[فراق]] مرا به خاطر می‌آورد. هنگام شب شنیده نشدن صدای [[نماز]] و قرآنم، او را اندیشناک می‌سازد. بعد از آنکه در [[زمان]] پدرش [[عزیز]] بود، خود را [[خوار]] و خفیف می‌یابد. در این هنگام، [[خدای تبارک و تعالی]]، او را همدم [[فرشتگان]] می‌سازد و آنها، همان‌گونه که با «[[مریم]]» دختر «[[عمران]]» به گفت‌و‌گو می‌نشستند با او، صحبت می‌کنند و به او می‌گویند: «ای [[فاطمه]] {{س}}! [[خدا]] تو را برگزید و [[پاک]] گردانید و بر [[زنان]] [[جهان]]، [[برتری]] بخشید»<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ}} «خداوند تو را برگزید و پاکیزه داشت و بر زنان جهان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۴۲.</ref>. ای فاطمه‌{{س}}! برای پروردگارت، [[نیایش]] کن و برای او، [[نماز]] گزار و سجده‌اش را به جای آور و با [[رکوع]] کنندگان، رکوع کن»<ref>{{متن قرآن|يَا مَرْيَمُ اقْنُتِي لِرَبِّكِ وَاسْجُدِي وَارْكَعِي مَعَ الرَّاكِعِينَ}} «ای مریم! پروردگارت را به فروتنی فرمان بر و سجده کن و با نمازگزاران نماز بگزار» سوره آل عمران، آیه ۴۳.</ref>.

سپس از آن همه [[ستم‌ها]] و صدمه‌هایی که به او رسیده است [[رنج]] و [[بیماری]] او، آغاز می‌شود و [[خدای متعال]]، «مریم» دختر «عمران» را می‌فرستد تا از وی، [[پرستاری]] کند و در [[زمان]] بیماری، انیس و [[همنشین]] او باشد. در این هنگام فاطمه {{س}} می‌گوید: «خدایا! از [[زندگی]] خسته و رنجور شده‌ام و از [[اهل]] [[دنیا]] بیزارم. مرا به پدرم ملحق کن».

۲. «[[صدوق]]» همچنین به سند خود از [[امام صادق]] {{ع}} از پدرش از «[[جابر بن عبدالله انصاری]]» نقل کرده است که:

از [[رسول خدا]] {{صل}} سه [[روز]] پیش از رحلتش شنیدم که به [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} فرمود: ای [[پدر]] دو ریحانه‌ام - حسن و حسین - [[درود خدا]] بر تو باد! به تو دو ریحانه‌ام را سفارش می‌کنم که در این [[دنیا]] مواظب آنها باشی و بدان: به زودی، دو ستون [[استوار]] تو، فرو می‌ریزد. و [[خداوند]] [[خلیفه]] من بر شماست.

زمانی که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[رحلت]] کردند، علی {{ع}} فرمود: «این یکی از آن دو ستونی بود که رسول خدا {{صل}} درباره‌اش فرموده بود». و چون، [[فاطمه]] {{س}} از دنیا رفت گفت: «این نیز رکن دوم است که رسول خدا {{صل}}، خبر داده بودند»<ref>امالی، ص۱۱۶، ح۱۴.</ref>.

... پیامبر اکرم {{صل}} به فاطمه‌{{س}} فرمود: دخترم! [[گریه]] نکن! فاطمه {{س}} گفت «ای رسول خدا {{صل}}! برای آنچه بعد از تو با ما می‌کنند، نمی‌گریم؛ بلکه بر [[فراق]] تو، می‌گریم» [[حضرت]] فرمود: ای دختر محمد {{صل}}! تو را مژده باد. به زودی به من می‌پیوندی و نخستین کسی از خاندانم هستی که به من ملحق می‌شود<ref>امالی، ص۱۸۸، ح۳۱۶.</ref>.

فاطمه‌{{س}} در آخرین لحظه‌های [[عمر]] پیامبر اکرم {{صل}} به ایشان عرض کرد: ای پدر! پس از تو نمی‌توانم لحظه‌ای در این دنیا [[زندگی]] کنم و بدون تو، [[صبر]] نمایم در کجا با هم [[دیدار]] خواهیم کرد؟ پیامبر اکرم {{صل}} فرمود «تو، نخستین کسی از خاندانم هستی که به من، ملحق می‌شود؛ محل [[ملاقات]] ما روی پل [[جهنم]] است».

پرسید: اگر آنجا نیز نیافتم؟ فرمود: مرا کنار [[حوض]] «[[کوثر]]» می‌یابی؛ حوضی که عرض آن به اندازه میان «ایله» - سرزمینی در [[حجاز]] - و [[صنعا]] - سرزمینی در [[یمن]] - می‌باشد و بر لب آن، هزار [[بنده]] که آنها سفید [[جامه]] و سیاه چشم‌اند با هزار جام زرین که مانند مرواریدهای به رشته درآمده است، می‌باشند. هرکس از آن حوض، جامی بیاشامد، هرگز [[تشنه]] نخواهد شد. آن [[حضرت]] همچنان با [[فاطمه]] {{س}} سخن می‌گفت تا اینکه [[روح]] از بدنش، پرواز کرد. [[درود خدا]] بر او و خاندانش باد<ref>کشف الغمه، ج۱، ص۴۹۷.</ref>.

از «[[سلمان فارسی]]» - خدایش از او [[خشنود]] باشد - شنیدم که می‌گفت: در [[بیماری پیامبر]] [[اکرم]] {{صل}} که به رحلتش انجامید، بر بالینش نشسته بودم. فاطمه {{س}} وارد شد و چون [[ناتوانی]] [[پدر]] را دید، گریست به طوری که [[اشک]] بر گونه‌هایش روان شد. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: ای فاطمه [[جان]]! چه چیز تو را به [[گریه]]، واداشت؟ گفت «ای [[رسول خدا]]! بر [[رنج]] و [[تباهی]] خود و فرزندانم پس از تو می‌گریم». با شنیدن سخن فاطمه {{س}} چشمان حضرت، پر از اشک شد و فرمود:

ای فاطمه! می‌دانی که [[خدای متعال]]، سرای جاویدان را برای خاندانم برگزید و [[مرگ]] را برای همه آفریده‌هایش حتمی قرار داده است. [[خداوند]] به [[زمین]] نگریست و مرا از میان آفریده‌هایش، برگزید و [[پیامبر]] خود، قرار داد، دوباره به زمین نگریست و همسرت را از میان آنها برگزید و به من [[وحی]] کرد تا تو را به [[عقد]] او درآورم و او را ولی و [[وزیر]] خود، قرار دهم و جانشینم در میان امتم باشد؛ بنابراین پدرت [[بهترین]] [[پیامبران خدا]] و فرستادگانش می‌باشد و شوهرت، بهترین اوصیاست. از میان خاندانم، تو اول کسی هستی که به من، می‌پیوندی؛ سپس [[خدای متعال]]، برای بار سوم به [[زمین]] نگریست که تو و دو فرزندت - حسن و حسین {{عم}} - را برگزید. تو، [[سرور زنان]] [[بهشت]] و پسرانت، حسن و حسین {{عم}}، [[سالار جوانان]] بهشت هستند<ref>الدین، ص۲۶۲، ح۱۰.</ref>.

[[رسول خدا]] {{صل}} در [[بیماری]] وفاتش به فاطمه‌{{س}} فرمود: «دخترم! زیر بازوانم را بگیر و مرا بنشان!» [[فاطمه]] {{س}} پیش رفت و [[حضرت]] را نشاند. مدتی باهم زمزمه کردند، پس از آن از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} جدا شد در حالی که می‌گریست. عایشه نیز حاضر بود، پس از مدتی پیامبر اکرم {{صل}} دوباره فرمود: «دخترم! پیش آی، زیر بغلم را بگیر و مرا بنشان».

فاطمه {{س}} پیش رفت و حضرت را نشاند. پیامبر اکرم {{صل}} ساعتی با او، زمزمه کرد. آن‌گاه فاطمه {{س}} برخاست در حالی که می‌خندید.

عایشه گفت: از فاطمه {{س}} پرسیدم: ای [[دختر رسول خدا]] {{صل}}! پدرت در گوش تو چه می‌گفت؟ فرمود «با من رازی را زمزمه کرد و [[گمان]] مبر که در [[زمان]] [[حیات]] او، رازش را فاش می‌کنم؟!» این مسئله بر عایشه سخت، گران آمد که بین آن دو، رازی باشد و او نداند. زمانی که پیامبر اکرم {{صل}} [[رحلت]] کرد، عایشه از [[حضرت فاطمه]] {{س}} پرسید: دخترم! مرا از آن [[راز]] باخبر نمی‌کنی؟ فرمود:

هنگامی که [[آیه]] «هنگامی که [[یاری خدا]] و [[پیروزی]] فرا رسد»<ref>{{متن قرآن|إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ}} «چون یاری خداوند و پیروزی (بر مکّه) فرا رسد،» سوره نصر، آیه ۱.</ref> نازل شد؛ [[پیامبر اکرم]] {{صل}}، [[فاطمه]] {{س}} را فراخواند و فرمود: «این، خبر [[رحلت]] من است». فاطمه‌{{س}} از این سخن گریست. آن [[حضرت]] فرمود: «[[گریه]] مکن که از خاندانم، نخستین کسی هستی که به من می‌پیوندی». فاطمه {{س}} شاد شد و خندید.

یکی از [[زنان]] پیامبر اکرم {{صل}} هنگامی که حالت فاطمه {{س}} را دید، از او پرسید: دیدم گریستی و خندیدی؟ حضرت پاسخ داد «پدرم خبر وفاتش را داد، گریستم، سپس فرمود: گریه مکن، از خاندانم تو اولین کسی هستی که به من، ملحق خواهی شد؛ از این رو، خندیدم»<ref>معجم الکبیر، ج۱۱، ص۲۶۱، ح۱۱۹۰۷.</ref>.

پیامبر اکرم {{صل}} در [[روز]] وفاتش که [[دوشنبه]] بود در خود، [[احساس]] سبکی و بهبودی کرد. [[مردم]] از اطرافش رفتند و زنان پیامبر اکرم {{صل}} در کنارش آمدند، هیچ زنی بیرون نبود، بلکه حضور داشتند. فاطمه‌{{س}} پیش آمد- به [[خدا]] [[سوگند]]! همانند پیامبر اکرم {{صل}} گام بر می‌داشت و چیزی از [[راه رفتن]] [[پیامبر]]، کم نداشت - پیامبر اکرم {{صل}} با دیدن فاطمه {{س}} شادمان و چهره‌اش روشن شد. پیامبر اکرم {{صل}} به فاطمه {{س}} رازی گفت که او گریست، دوباره، رازی گفت که فاطمه {{س}} خندید.

گفتم: «هیچ روزی را این‌گونه ندیده‌ام که [[شادی]] و [[غم]]، این قدر به یکدیگر نزدیک باشند». پس از فاطمه {{س}} درباره آنچه پیامبر اکرم {{صل}} با او در میان نهاده بود، پرسیدم، فرمود: «هرگز [[اسرار]] پیامبر اکرم {{صل}} را فاش نخواهم کرد». وقتی پیامبر اکرم {{صل}} رحلت کرد، پرسیدم و گفتم: به آن حقی که بر تو دارم! از آنچه پیامبر اکرم {{صل}} با تو در میان گذاشته است، آگاهم ساز. او پاسخ داد:

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} در گوش من [[نجوا]] کرد که:

هیچ کس را در [[راه رفتن]]، [[رفتار]] و [[کردار]]، قد و قیافه و نشست و برخاست، شبیه‌تر از فاطمه‌{{س}} به پیامبر اکرم {{صل}} ندیده‌ام. هرگاه [[فاطمه]] {{س}} نزد پیامبر اکرم {{صل}} می‌آمد، آن [[حضرت]] برمی‌خاست و او را می‌بوسید و جای خود، می‌نشاند و هرگاه پیامبر اکرم {{صل}} بر فاطمه {{س}} وارد می‌شد، فاطمه {{س}} برمی‌خاست، او را می‌بوسید و جای خود می‌نشاند. زمانی که پیامبر اکرم {{صل}} [[بیمار]] شد، فاطمه‌{{س}} نزدش آمد و خود را روی [[پدر]] انداخت و او را بوسید، سپس سرش را بلند کرد و گریست. دوباره خودش را روی پدر انداخت. این بار که سر برداشت، خندید. گفتم: [[گمان]] می‌کردم که او خردمندترین زنان است در حالی که وی را مانند دیگران یافتم.

پس از [[درگذشت پیامبر]] [[اکرم]] {{صل}} از او پرسیدم:

آن [[روز]] روی پیامبر اکرم {{صل}} افتادی و او را در آغوش کشیدی و سپس سر برداشتی و گریستی، دوباره خود را روی پیامبر اکرم {{صل}} انداختی و او را در آغوش کشیدی و سر برداشتی و خندیدی، چه چیز تو را به این کار، واداشت؟

فاطمه {{س}} پاسخ داد: اکنون، آن [[راز]] را فاش می‌کنم. پدرم، نخست خبر داد که با این [[بیماری]]، رحلت خواهد کرد؛ از این رو گریستم سپس فرمود: «از خاندانم تو اول کسی هستی که به من ملحق خواهی شد». از این خبر، شاد شدم و خندیدم<ref>جامع الاصول، ج۱۰، ص۸۵.</ref>.

[[فاطمه]] {{س}} در [[بیماری]] [[وفات پیامبر اکرم]] {{صل}} نزد ایشان رفت. [[حضرت]] فرمود: «خبر رحلتم را داده‌اند». فاطمه {{س}} گریست، سپس حضرت فرمود:

[[گریه]] مکن! تو پس از من ۷۲ [[روز]] و نصف روز، بیشتر نخواهی زیست و نزد من خواهی آمد؛ البته به من نمی‌رسی؛ مگر اینکه قبل از آن، میوه‌های بهشتی به تو [[هدیه]] می‌شود. فاطمه‌{{س}} از مژده [[پیامبر اکرم]] {{صل}} شاد و خندان شد<ref>بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۵۶، ح۳.</ref><ref>[[محمد هادی یوسفی غروی|یوسفی غروی، محمد هادی]]، [[فرهنگ شهادت معصومین ج۱ (کتاب)|فرهنگ شهادت معصومین]]، ج۱ ص ۴۳۵.</ref>

«[[طبری]] امامی» به سندش از [[امام صادق]] {{ع}} چنین روایت کرده است:

زمانی که پیامبر اکرم {{صل}} درگذشت، تنها [[ثقلین]]؛ «[[کتاب خدا]] و خاندانش» را به یادگار گذاشت. پیامبر اکرم {{صل}} در [[گوش]] فاطمه {{س}} گفت او به زودی به آن حضرت، ملحق خواهد شد و از [[اهل بیت]] {{عم}}، نخستین کسی است که در آن [[دنیا]] به او می‌پیوندد.

فاطمه {{س}} می‌فرماید:

[[حضرت فاطمه]] {{س}} فرمود: جانم به پرواز درآمد و مشتاق‌تر شدم در آن هنگام، هراسان بیدار شدم.

[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[امیرمؤمنان]] {{ع}} فرمود: زمانی که [[فاطمه]] {{س}} بیدار شد، فریادی کشید و مرا خواند. نزد او شتافتم و گفتم: از چه چیز [[ناراحتی]]؟ او مرا از [[خواب]] خویش، [[آگاه]] ساخت.

آن‌گاه از من [[پیمان]] گرفت و به [[خدا]] و پیامبرش [[سوگند]] داد که در [[زمان]] رحلتش، هیچ کس را آگاه نسازم غیر از «[[ام سلمه]]» - [[همسر پیامبر]] - «[[ام ایمن]]» و «فضّه» از [[بانوان]] و از مردان، مگر دو فرزندش «حسن و حسین {{عم}}»، «[[عبدالله بن عباس]]»، «[[سلمان فارسی]]»، «[[عمار بن یاسر]]»، «[[مقداد]]»، «[[ابوذر]]» و «[[حذیفه]]».

[[فاطمه]] {{س}} فرمود: تنها بر تو [[حلال]] است که بدنم را ببینی؛ بنابراین در هنگامی که [[زنان]] مرا [[غسل]] می‌دهند تو نیز کنارم باش. مرا شبانه به [[خاک]] بسپار و هیچ کس را از تربتم، [[آگاه]] مکن<ref>دلائل الامامة، ص۱۳۱، ح۴۲.</ref><ref>[[محمد هادی یوسفی غروی|یوسفی غروی، محمد هادی]]، [[فرهنگ شهادت معصومین ج۱ (کتاب)|فرهنگ شهادت معصومین]]، ج۱ ص ۴۵۳.</ref>

== [[دلداری]] و افشای [[اسرار]] به [[فاطمه]] {{س}} ==

[[ابوذر]] می‌گوید: در محضر [[رسول خدا]] بودم و ایشان در بستر [[بیماری]] بودند. همان بیماری که با آن از [[دنیا]] رفت. رسول خدا رو به من کرد و فرمود: ای ابوذر [[جان]]! دخترم فاطمه {{س}} را صدا کن. من برخاستم و به حضور [[دختر گرامی رسول خدا]] شتافتم و عرض کردم: ای [[سرور]] [[بانوان]]! [[پدر]] بزرگوارتان را پاسخ دهید! حبیبه [[خدا]] برخاست و چادر بر سر کرد و به محضر پدرش رسول خدا آمد. وقتی پدر عزیزش را با آن حالت بیماری دید خود را به رویش انداخت و گریست. رسول خدا نیز با [[گریه]] دختر نازدانه‌اش گریست و او را به سینه خود چسبانید و فرمود:

[[فاطمه زهرا]] {{س}} گفت: ای رسول خدا! اگر در کنار حوض ملاقاتت نکنم در کجا به دیدارت شرفیاب خواهم شد؟

فرمود: مرا در کنار [[صراط]] دیدار خواهی نمود که من می‌گویم: (خدایا) [[شیعیان علی]] {{ع}} را از [[سقوط]] [[حفظ]] کن، حفظ کن.

[[ابوذر]] می‌گوید: [[دل]] شقایق‌گونه [[فاطمه زهرا]] {{س}} با این گفت‌وگوی پرمهر و [[محبت]] آرام گرفت. آنگاه [[رسول خدا]] رو به من کرد و فرمود: ای ابوذر! به [[راستی]] که او پاره تن من است. هر که او را بیازارد مرا آزرده است. [[آگاه]] باش! که او [[سرور]] [[بانوان]] جهانیان است، همسرش سرور [[اوصیا]] و دو فرزندش حسن و حسین {{عم}} سروران [[جوانان اهل بهشت]] هستند. آن دو [[پیشوایان]] مردمند، چه [[قیام]] کنند چه [[سکوت]] [[اختیار]] نمایند و پدرشان بهتر از آنهاست و در [[آینده]] نه چندان دور، نه [[امام]] از [[نسل حسین]] {{ع}} متولد خواهند شد و [[مهدی]] {{ع}} این [[امت]] از [[خاندان]] ما است»<ref>{{متن حدیث|يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّهَا بَضْعَةٌ مِنِّي فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِي أَلَا إِنَّهَا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ وَ بَعْلَهَا سَيِّدُ الْوَصِيِّينَ وَ ابْنَيْهَا الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ إِنَّهُمْ إِمَامَانِ إِنْ قَامَا أَوْ قَعَدَا وَ أَبُوهُمَا خَيْرٌ مِنْهُمَا وَ سَوْفَ يَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ الْحُسَيْنِ تِسْعَةٌ مِنَ الْأَئِمَّةِ مَعْصُومُونَ قَوَّامُونَ بِالْقِسْطِ وَ مِنَّا مَهْدِيُّ هَذِهِ الْأُمَّةِ}}</ref>.

[[عمار]] هم می‌گوید: در آن هنگام که رسول خدا در آخرین لحظات [[زندگی]] خویش به سر می‌برد، من در محضرش بودم. آن [[حضرت]] [[برادر]] و [[جانشین]] خود [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} را به کنار بستر خویش خواند و مدت زیادی اسراری را با آن حضرت بازگو نمود. آن‌گاه فرمود:؛

ای علی! تو [[وصی]] و جانشین [[منی]]، تو [[وارث]] منی. به [[حقیقت]] [[خداوند]]، [[دانش]] و [[فهم]] مرا به تو عطا فرموده است. هنگامی که من از [[دنیا]] رفتم [[کینه]] و دشمنی‌هایی که در دل این گروه نسبت به توست، آشکار خواهد گشت و [[حق]] تو را [[غصب]] خواهند نمود.<ref>{{متن حدیث|يَا عَلِيُّ أَنْتَ وَصِيِّي وَ وَارِثِي قَدْ أَعْطَاكَ اللَّهُ عِلْمِي وَ فَهْمِي فَإِذَا مِتُّ ظَهَرَتْ لَكَ ضَغَائِنُ فِي صُدُورِ قَوْمٍ وَ غُصِبْتَ عَلَى حَقِّكَ‌}}</ref>. وقتی [[فاطمه]] {{س}} این سخنان را شنید گریست و [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} نیز از [[گریه]] [[مادر]]، گریان شدند. [[پیامبر خدا]] که [[تحمل]] [[ناراحتی]] دخترش فاطمه {{س}} و فرزندانش را نداشت، رو به دخت گرامی خویش نمود و فرمود: {{متن حدیث|يَا سَيِّدَةَ النِّسْوَانِ مِمَّ بُكَاؤُكِ}}؛«ای [[سرور]] [[بانوان]]! چرا گریه می‌کنی؟»  

[[رسول خدا]] فرمود: مژده باد بر تو ای فاطمه! زیرا تو نخستین فرد از [[اهل]] بیتم هستی که به من ملحق خواهد شد. پس گریه نکن و [[غمگین]] مباش که تو سرور بانوان [[اهل بهشت]] هستی؛ پدرت سرور [[پیامبران]] و پسرعمویت [[بهترین]] [[اوصیا]] و دو فرزندانت سروران [[جوانان اهل بهشت]] هستند. [[خداوند]] از [[نسل حسین]] {{ع}} نُه [[امام]] [[پاک]] و [[معصوم]] متولد خواهد نمود و [[مهدی]] {{ع}} این [[امت]] از [[خاندان]] ما است».<ref>{{متن حدیث|أَبْشِرِي يَا فَاطِمَةُ فَإِنَّكِ أَوَّلُ مَنْ يَلْحَقُنِي مِنْ أَهْلِ بَيْتِي وَ لَا تَبْكِي وَ لَا تَحْزَنِي فَإِنَّكِ سَيِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ أَبَاكِ سَيِّدُ الْأَنْبِيَاءِ وَ ابْنُ عَمِّكِ خَيْرُ الْأَوْصِيَاءِ وَ ابْنَاكِ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ مِنْ صُلْبِ الْحُسَيْنِ يُخْرِجُ اللَّهُ الْأَئِمَّةَ التِّسْعَةَ مُطَهَّرُونَ مَعْصُومُونَ وَ مِنَّا مَهْدِيُّ هَذِهِ الْأُمَّةِ}}؛ بحارالانوار، محمد باقر مجلسی، ج۳۶، ص۳۲۸.</ref><ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۶۸۱.</ref>